MOLA

Ne oldu duygulara, ne oldu kaygılara? Ne oldu? Ne zaman bu kadar duyarsızlaştı insan? Ne zaman kaybetti insaniyetini? Ne zaman uğradı bu kadar değer yitimine?

Zaafların ve acziyetin toplamı mı hayattaki yeri belirleyen? Ne zaman sadece kendi öngörüleriyle yol alır oldu insan? Sağlamasını bile yapmadan, adeta at gözlüğü ile ilerliyor gibi. Hassasiyetimize, inceliğimize, zarafetimize ne olmuş? Balı bozduk, yağımız acıdı…

Yıldız yakalamak isteyen, göğe bakmalı. Önündeki kesif toprağa bakarken yıldızları görmek ne mümkün.Başını kaldırmadan, geceyi görmeden yıldız toplamak mümkün mü? Toplamaya çalıştığı yıldızların çokluğunun farkında olmadan sahiplenmeye çalışıyor tüm göğü insanlar. Hepsi benim olmalı dercesine bir tavır sergileyebiliyor.Belki de gökteki yıldız olma arzusu taşıyor yüreğinde insan. Ama bazen tek yıldızın kendisi olmadığını unutuyor. Ve göğü güzelleştirenin de tümünün parlamasıyla olduğunu da düşünemiyor. Geniş bakamadığı için bütünü de göremiyor ne yazık!

Bir mola verse insan. Ara verebilse. Tüm bu duyarsızlıklara, sadece ben demelere bir mola verse. Uzaklaşıp şöyle bir bakabilse ne durumda olduğuna hayatın.Odaklandığı sadece kendisi için akıttığı zamanın nasıl bir tablo oluşturduğuna şöyle bütünüyle bakabilse. Eksiklikleri ve hataları daha kolay görebilecek. Bütünün güzelliğini bozanları rötuşlayarak kolayca düzeltebilecek belki de.

Bir mola, kısa bir mola. Nefes alabilmek için. Biraz geri çekilip, duruşumuzu yorumlayabilmek için. Bir mola göğe başımızı kaldırabilmek için ve düşmemek için. Düşünmek için…

acıtmasın bakışlar
incinmesin duygular
göğe bakalım
yıldızlar oynaşsın
gözbebeklerinde
yıldızlar
yüreklerde…
dur!demeden zaman
dur diyelim zamana
bir adım geri
beş adım ilerisi için…
mola
yavaşlamak için
mola
ilerleyebilmek için…