Hep yarınlara odaklı çabalarımız, yarınlar daha iyi olacak diye umudumuz. Yarınlardan beklentilerimiz, dileklerimiz. Ve nedense hep başkaları öncelediklerimiz. Hal böyle olunca ihmal ediyoruz farkında olmadan kendimizi. Çevremizdekilerin hallerine odaklanıp onlara yetişmeye çalışırken fazlaca sarf edilen çaba bir noktada insanın enerjisinin bitmesine ve durmasına da sebebiyet verebiliyor. Özellikle yaşanılan durum ağır hastalık gibi bir durumsa ya da yakınımızın üstesinden gelemeyeceği bir durumsa iş yükü ve düşüncesi hep bize kalabiliyor. Ama insanın da bir gücü, dayanma sınırı var. Bunları yaparken insan kendini de fazla ihmal etmemeli. Devam edebilmesi için bu gerekli. Onun için diyorum ki; kendine iyi bak. Bugün iyi olmadan yarınla başa çıkamazsın.
“Hayallerin kadar büyüksün” doğru ama kendine baktığın kadar da yol alabilirsin hayallerine. Fiziksel ve ruhsal açıdan iyi olmadan yapabileceklerimiz ne kadar iyi olabilir ki?
Elbette “hep ben” dememeli insan. Sosyal bir varlık olarak çevresindekilerle de ilgilenmeli, onlarla da hemhal olmalı.
Kendi sınırlarını da iyi çizebilmeli insan. Sınır koymadı mı sonuçlarına da katlanabilmeyi göze almış olmalı. “Hayır” diyebilmeli yerine göre. “Buna vaktim yok, bu benim gücümü aşar, ben yapamam” diye durumunu belirtebilmeli. Bunu yapamıyorsa serzeniş etmemeli öyle değil mi?
İnsanın ne kadar gücü, azmi olsa da zaman zaman koşturması içerisinde durup soluklanmaya ihtiyacı olabilir. İşte öyle durumlarda durup biraz mola vermeye müsaade etmeli kendine.Yine başta söylediğimi söyleyeceğim, “kendine iyi bak, bugün iyi olmazsan yarınla başa çıkamazsın.”
kim ne derse desin
düşündüğün kadarsın
düşüncelerin
konuştuğunda sesin
harekete geçtiğinde
eylemdesin
dur bir düşün
sen nesin
neredesin
çizdiğin yolun
neresindesin
soluklan
bugün iyiysen
yarın da
iyisin…
Yorumlar kapalı.