Düşleri olmalı insanın, içinde gülüşler barındıran. İleriye dönük yüzlerde ışıltılar oluşturan. Düşlerinin ardına takılmalı insan, umarsızca. Doyasıya yaşamalı, doyasıya hissetmeli, doyasıya…
Ardında ilerlerken onların, ruhunda fırtınalar koparmalı belki. Bir rüzgarın sapsarı ovalarda sert bir şekilde geçişi, yalçın kayalıklarda dinlenişi gibi. Kurumuş mevsimin ıssızlığını, yalnızlığını, hüznünü büyütmeli yürekte. Onun yansıması somutlaşmalı kirpiklerde. Duyguyu sonuna kadar yaşatmalı o düşler. Kimi düşüşleri, düşüşlerden yeniden kalkışları da barındırmalı içinde. Belki başkaldırışları, yeniden dirilişleri vurgulamalı biteviye. Azmin sınırlarını zorlayıp, yılmamayı imlemeli.
Yeniden doğuşların mutluluğunu çoğaltmalı dimağlarda. Çiçeğe durmuş kiraz ağaçlarının nahif havası oluşmalı iç sularında insanın. O bahar çiçeklerinin kokusunu taşıyacakmeltemler olmalı zaman zaman. Baharın sevinci uyanırken o coşku hissedilmeli sonuna kadar. Bir ormanın içinden geçercesine geçmeli insanlar arasından yavaşça. Sakince ama hissettirerek kendini.
Düşleri olmalı insanın. Düşleriyle büyürken özlemleri azaltmalı, kavuşmaları çoğaltabilmeli. Büyük düşünmeli belki. Büyük düşünürken küçük insanlarla uğraşmamalı, onlara takılmamalı. Sıradanlıklara takılıp, sınırlarını daraltanlara aldırmamalı. Düşüncelere, düşlere, duygulara bakmadan yargılayanları görmemeli. Öze değil, söze kapılanlara aldırış etmemeli…
konuşuncaya kadar etkisi libasın
konuşunca
dalgaların kıyıya vuruşu
söylemlerin boşluğu
karanlık suların habercisi
soyunuyor dış kimliğinden
döküldükçe sözcükler
sonbaharı yaşayan ağaçlar misali
çıkıyor öz
çelişiyor…
Yorumlar kapalı.