Hey! Ne durumdasın? Nasıl yol alıyorsun? Arada durup bakıyor musun etrafına, arkana ve kendine? Hayatına bakıyor musun, ne durumdayım diye? Çalışıyor musun üzerinde? Zira hayat bir ödev gibi, üzerinde çalışmak lazım. Teslim tarihine yetiştirmek için tembellik etmemek gerekiyor. Çaba, bir şekilde çaba göstermek gerekiyor. Emek vermeden iyi neticelere ulaşmak mümkün değil. Gereğini yapmadan güzele ulaşılamıyor. Sen ne yapıyorsun güzele ulaşmak için?
Kimi zaman bir sınav gibi hayat, zorlayıcı bir sınav. Doğru cevabı bulmak çok zor. Arayışlarımız ve seçimlerimiz cevabımızın ne olacağını belirliyor. Elbette tek doğru cevap yok bu sınavda biliyorsun. Cevap arayışı nerelere çıkarır yolu bilinmez. Mevzu derin. Haliyle cevaplarda yüzeysel olmayacaktır böyle durumlarda. Gitmekle kalmak arasında bir çizgide durup yalpaladığımız da olacaktır. “Ne olursa olsun cevabım bu” deyip önümüze bakıp yol aldığımız da olacaktır. Seçtiğimiz yolun gerisinde bıraktıklarımız belki bizi endişelendirecek, belki ümitlendirecek. Vardığımız yerde neler olacağını yaşayarak deneyimleyeceğiz. Belki deneyimlerken yorulacağız, bıkacağız, geri dönmek isteyeceğiz. Eğer dönenecek bir yerin varsa tutunursun biliyorsun. Döneceğin kapıya yatırım yaptığına inanarak.
Kim bilir, belki yalnız, yapayalnız kalacaksın vardığın yerde. Yalnızlık her dem var zaten hayatta, unutma. Yeter ki kaçma kendinden, kaçma sevgiden. Sevgilerin kime? Kendine olsun önce sevgin. Kendini seversen sen, gerisi de gelir ardından. Kendinden kaçmak için oyalanacak kişiler arama etrafında. Kayıplar yaşama sonrasında. Heba etme sevgileri, heba etme kendini hayat yolunda. Koskoca bir ömrü heba etme sevgisizliğinle. Dönüşleri bekleyenlerin olacak unutma…
kızarırken gün ufukta
toplanma zamanı yüreklerden
kayıp
diğerlerinin kaybı
yalnızlık
kaç kişilik
kim tutuşturuyor yalnızlığı
yoksunluk
çizgi nerden geçiyor
kaç gönül sığdı
valizlere
kaç
kaçı ardında
kaçırma treni
koy ayağının yanına diğerini
adım adım
yol alma zamanı
kayıp
diğerlerinin kaybı…
Yorumlar kapalı.