Sesim yankılanıyor gecenin alacakaranlığında. Ne sesime ses veren oluyor, ne de elini uzatan… Sonra birden birçocuk beliriveriyor karşımda. “Yardım et’” diyorum. Banaanlamsız gözlerle bakıyor, çırpınışlarım yetmiyor anlamsızlığını bozmaya. Derken arkasını dönüpkaranlığa karışıyor. Ayak sesleri yavaş yavaş kayboluyor… Çırpınışlarımlakalıyorum sonra. Birbataklıktaymışım gibi çırpındıkçadaha da batıyorum, kayboluyorum bu şehirde….
Kayboluşumun kaçıncı günü bilmiyorum. Güneş hiçdoğmadı. Üstelik karanlıkta gittikçeartıyor. Birden ayaksesleri duyuyorum. Konuşmalar, gülüşmeler sonra… Hayalkurduğumu düşünüyorum önceleri, fakat sesler giderekyaklaşıyor ve birden seni görüyorum karşımda.Boyalı ellerini uzatıyorsun bana. Sıcacık ellerini tutuyorum. “Gel”diyorsun “gidelim”. Birannenin çocuğunu elinden tutupeve götürdüğü gibi elimden tutup, beni masmavi birdünyaya götürüyorsun…
Denizi görüyorum, martıların süzülüşlerini sonra.Birden daha önce buraya hiç gelmemiş olduğumu fark ediyorum. Sana dönüp “Burası neresi?” diyorum. Ve sen deResim, sadece bir resim!” diyorsun… Burada sonsuza dekkalmak istiyorum…
Güneşin sıcak ışıkları içimi ısıtıyor. Artık senle beraberliğin her saatindeyim. Zamanzamansızlık değil, yaralarım da eskisi kadar acı vermiyor…
Şimdi ise uzak bir kentten geliyor sesin. Gözlerindekiışıltıyı, yüreğinin sıcaklığını buluyorumkimi zamanbeyaz, kimi zaman rengârenk mektup zarflarında. Bazende küçücük resimlerinle anlattığın kocaman dünyanı paylaşıyorum….
Biliyor musun?
Hiç Özlemedim Seni!!!
Özlemek Dostluktandır…….
Yorumlar kapalı.