Bu yoksul hayatın dik yokuşunda
en ağır yüküm
bir bukle “sevgi”dir benim!
Varsın,
dilediği kadar yorsun beni.
De;
Yeter ki
sen ve ben
geç kalmayalım
“biz”e..
Gel bir bukle,
bu soğuk sonbaharın
son deminde.
Gel
yürek sızım, imkânsızım.
Üşümüş ellerimizi ve sevdamızı
korkusuzca kenetleyelim
umuda
ve acı çeken
sıcacık düşlerimize.
Susmadan bir bukle
gel zorlayalım,
bu,
bir türlü bizim olmayan
görünmez mutluluğun mayınlı yollarını..
Sonra,
sarı rüzgarlara bırakalım,
bir bukle açılıp saçılsın
yaz mevsimi gibi sere serpe,
o
vuslata hasret
buğu tutmuş gözlerimiz.
Nazlanma hadi,
korkmadan, ürkmeden gel bir bukle!
Özgür bırakalım tutsak ruhumuzu
ve yağmurda bohemce yürüyelim.
Varsın;
tüm yasaklar ve endişeler,
bizi kıskanarak izlesin!
Ve
ilk kez görüyormuşçasına,
yüzümüz gökkuşağını izlesin!
Bir bukle
üstümüze yağsın bu yağmur,
gözyaşlarımızı gizlesin….
Yorumlar kapalı.