Madem düşüncen ayaza kesmiş
Madem söylemek istediklerin kanatıyor
Gözlerinden sonbahar dökülüyor her damlada
Sus o zaman…
Sus
İçindeki sana kalsın
Sus
Ezip geçme
Bitir içindeki söylemeyi
Bitir kendinle bitiremediğin her ne varsa
Konuştukça çoğalan içindeki gürültüyü bitirmek için sus
Bir mola de
Bir mola
Biraz zaman ver sana ve sana ait olanlara
Bak önüne, önüne taş koyanlara değil
Bak göğe, sana gülümseyen güne, güneşe, buluta, kuşa… Dönüp bakma ardındakilere, gününü karartana. Ömrünü ağartana yol ver, gayrisini koyuver gitsin.
Sen değer verdikçe senden eksiltene yol ver gitsin.
Ama yine de sus…
Konuştukça kulağına artarak geliyor sesin. Konuştukça büyüyor konuştuğun. Konuştukça en büyük dert sende sanıyorsun. Bir kez olsun susmayı, başkalarını duymayı dene. Dinle biraz. Anlamak için, gerçekten dinle. O zaman değişecek belki bazı şeyler. O zaman bitecek belki içindeki kavgan.
“Aşan bilir karlı dağın ardını
Çeken bilir ayrılığın derdini” diyeceksin şimdi sen bana.
Vefadan söz edeceksin. Elbette herkes çektiğini, yaşadığını biliyor. Ama yaşam, sadece bundan ibaret değil, bunu da sen bil. Bil ki hayatına kondurduğun merceği başka tarafa çevirebilesin. “Biçtiğini beğenmiyorsan, ektiğine de bakacaksın” unutma.
“Gidene ‘Güle güle’, gelene ‘Hoş geldin’ diyenlerden değilim” diyeceksin şimdi sen ama uğurlayamadıkların ve bırakamadıklarınla yol almanın güçlüğünü ne zaman kabul edeceksin? Kendinle konuşmakla aşamadığını, konuşma başkalarıyla. Bil ki bazen susmak, en iyi cevaptır. Hem kendine hem karşındakine yapılabilecek en iyi şeydir. Dinginleşmeyi, durup meseleye uzaktan bakmayı sağlar biraz da. Öyleyse susmanın kıymetini bil ve sus.
“Sus be yüreğim!
Ben de biliyorum özlediğini
Sus da bilmesin özlendiğini” demiş Özdemir Asaf, ona kulak ver.
Gönlü kırgın
Özü kırgın çocuk
Hayat bu
Duruşun sözünü
Sözün özünü besliyor
Karar ver
Ve vermeden önce sus
Verdikten sonra yine sus
Bazen hayat susmaktır
Susmaksa
En büyük ders…
