İki hafta önce köşemde yer verdiğim yazımda kullandığım ‘güruh’ kelimesi için muhataplarından özür dileyerek başlamak istiyorum yazıma.
Hata yapmak insanın en temel özelliklerinden biri ama hataya hatayla karşılık vermek, insanın en temel yaşama sebeplerinden biri olmamalı. Geçtiğimiz haftalarda kaleme aldığım köşe yazısında Ödemiş’te sevilen ve çoğu insanın ismini söylediğimde tebessümle baktığı bir ismin hitabetini eleştirmiştim. Hitabetin bir grubu temsil edecek bir başkan için en basit yeteneklerden biri olması gerektiğini vurgulamıştım. Akabinde tepki gören bu köşe yazımın ardından yine bu köşe yazısının muhataplarından biriyle sohbet etme fırsatı yakaladım. Karşılıklı o kadar güzel iletişim kurduk ki birbirimizi yargılamadan, anlamaya çalışarak devam eden sohbetimizin sonunda yüzümüzde kocaman gülümsemeyle ayrıldık bulunduğumuz yerden.
Ben, o enerjik hanımefendiye buradan ayrıca teşekkür ederim. Birini anlamak için çabalayan, doğru iletişimden kaçmayan, bakış açısını gizlemeyen tavrıyla nazikçe verdiği tavsiyelerin her biri aklımın köşesinde kaldı. Bu yaklaşıma tepki vermek beni küçültür, asla büyültmez. Olduğum yerden her gün bir adım öteye ilerlemek istediğim bu yaşımda hayatıma dokunan nice insandan biri oluverdi bir anda. Beni büyüten, zenginleştiren şeyin kaynağı da bu. Hayatınıza birilerinin dokunması çok kıymetli çünkü eleştirmekten korkmadığınız şeylerin sonrasında eleştirilmekten korkarsanız olduğunuz yerde kalırsınız. O tepki alan köşe yazımla beraber bir kere daha büyüdüm, zenginleştim. En çok da o an farklı düşüncelerde bile olsak birbirimizi anlayabilme noktasında uzlaştığımızı görmek beni musmutlu etti. Bu hafta fazla uzatmayacağım. Çok renklilik güzel şey, iyi ki var.
