Yazıma başlarken belirteyim ki bundan böyle her gün değil, haftanın üç günü birlikte olacağız.
Yorgunluk mu! Tabii ki değil ama yazılarımı bir gün önceden akşamları yazar gönderirim. Bir süredir fark ettim ki bu tempo, profesyonel bir yazar için normal olabilir ama benim gibi bu işi para pul için yapmayan biri için fazla olmaya başladı.
Çünkü okumaya fırsat kalmıyordu. Okumadan ve öğrenmeden yazmanın doğru olmadığına inanıyorum. Yani demem o ki bundan böyle normal şartlarda haftanın üç günü birlikte olacağız. Normalin dışında bir durum ortaya çıkar veya baktım ki parmaklarım günlük yazı yazmaya alışmış, işte o zaman “Üç gün az geliyor” der, yeniden günlüğe dönebilirim.
Son yazımı Kaymakçı Ortaokulu’nun buluşma haberine ayırmıştım.
Ödemiş’in en büyük bahçesi Kaymakçı, benim memleketim olunca oraya biraz torpil geçeceğim tabii ki!
**
Malum, geçtiğimiz hafta sonu Ahrandı Tesisleri’nde bir araya geldi bizim ortaokulun ilk mezunları.
Hemen yazayım ki sonra arada kaynamasın, bu buluşmayı maddi anlamda destekleyen köyümüzden yetişen emekli pilot subay Osman Sarı ve eşi Şengül abla ile organizasyon ve sunuculuğunu üstlenen İsmail Bahçe’ye tüm katılımcılar adına teşekkür ediyorum.
Ayrımcılık ve kayırmacılık olmasın diye de bu yazıda öğretmenlerimizden başka isim yazmayacağım.
Kaymakçı Ortaokulu’nun iki önemli özelliği vardır. Bunlardan ilki, beldelerde açılan ilk ortaokullardan biri olmasıdır. 1967-68 Eğitim Öğretim Yılı’nda büyük çabalar sonucunda önce ilkokul bahçesinde, daha sonra bağımsız kendi binasında hizmet veren Kaymakçı Ortaokulu; Çaylı, Kurucuova ve Ertuğrul gibi çevredeki köy ve beldelerde okumak isteyen çok sayıda öğrencinin hizmetinde olmuştur. İlk zamanlar Birgi ve Bozdağ’dan bile öğrenci kabul etmiş.
Ben, ilk mezunlardan altı yıl sonra mezun oldum. Okula başladığım o ilk heyecanlı günümü dün gibi hatırlıyorum. İlk kez takım elbise ve kravat taktığım o gün…
Köyümüzün ileri gelenlerinden rahmetli Avni hoca ve dönemin belediye başkanı Murat Sarı ile kurucu müdürümüz Bademlili Zeki Irmak, ilkokul müdürümüz Galip Tütüncüoğlu ve Çivril’den transfer olup Kaymakçılı olan Behiç Galip Yavuz ile müdür yardımcımız İrfan Öner’i okula katkılarını anmadan geçmek olmaz.
Merdivende çekilmiş fotoğrafta soldan sırayla babam Mehmet Şahan, Tülay Irmak, Mualla Ayvaz, Ali Osman Ayvaz, Zeki Irmak, Yılmaz Ürü, Behiç Galip Yavuz, (arkadan) Akif Çakır, Osman Sarı, İrfan Öner ve Ali Galip Tütüncüoğlu. Oturan da köyümüzden yetişen en büyük futbolcu efsane İsmail Bahçe.
Güzel insanlar yetiştirmiş okulumuz. Bunu bu buluşmada gördüm. Aydın, demokrat, saygılı ve yurdunu seven insanlar.
Babamdan yediği dayağı minnetle anlatıp “O dayak hayatımı değiştirdi” diyen matematik profesörü… Anlatılan anıların hepsini burada paylaşamam.
Benim buluşmada bulunma nedenim, top toplayıcılık idi. Yani organizasyona yardımcı olmak ve fotoğraf çekmek. Bir de bu buluşmayı yazıya geçirmek.
Dedim ya, ben altı yıl sonra mezunum; 1977’de. Biz 77 mezunları da arada toplanıyoruz…
**
Öğretmen ve öğrencinin mumla arandığı yıllar 60’ların sonları. 18 yaşın altı delikanlılar, zor bela kayıt altına alınıyor. Hele babasının okutmak istemediği kızlar.
Ana babaları ikna ziyaretleri. Sonra coşkulu bayram törenleri… Okula gelir elde etmek için hayvan pazarında yapılan dana (boğa) güreşleri ile yağlı güreşler.
Benim öğrenim gördüğüm yıllarda lise yoktu Kaymakçı’da. Lise, 90’lardan sonra ortaokulun hizmet verdiği binada açıldı…
Anmaktan acı duyuyorum: Rahmetli arkadaşımız Ayhan Kökmen’in görevi başında şehit edildiği okul.
**
12 Eylül 1980 darbesinden sonra Ödemiş’te görev yapan kimi öğretmenlerin sürgün yeri oldu Kaymakçı Ortaokulu. Unutmuşluk olmasın diye onların da ismini yazmayacağım burada. Ama onların da çok katkısı oldu gençlerimize.
Ortaokuldan mezun olanlar, kırmızı bir minibüsle gelip gittiler Ödemiş’e her gün. Turgut Kaptanları vardı direksiyonda. Derslerinde başarısız olanlar, binemezdi o Ödemiş Lisesi’nde ‘Kaymakçı Üniversitesi’ olarak adlandırılan gemiye.
Her meslekten insan yetişti…
Buluşma, 47 yılın özlemini giderdi. O buluşmaya tüm ortaokul öğretmenlerimiz gelemese de yaşayan, yakındaki öğretmenlerimizle görüşmek ve anıları tazelemek güzeldi.
Mutlaka bu buluşmada bulunmak isteyen başka öğretmenlerimiz ve köylülerimiz vardı. Ama bu, 71’de mezun olan ilklerin buluşması idi.
Anılar paylaşıldı bu yemekte. Yıllardır birbirini görmeyen öğretmen ve öğrenci kaynaşması yaşandı. Ve bir dahaki buluşmanın özlemi ile ayrıldı öğretmenlerimiz.
Yemek sonrasında Kaymakçı’daki okulların okul aile birliklerine teslim edilmek üzere bir miktar da para toplandı.
Yaşayan öğretmenlerimize uzun ömür, hayatını kaybedenlere de rahmet diliyoruz.
