Yerleri süpürüyor rüzgar. Eylülü uğurluyor sanki sokaklardan. İnce ince ürpertiyor insanı. Yazı henüz ardımızda bırakmaya hazır değil gibiyiz. Serinlik biraz hoşumuza gitse de ısırmaya başladı mı tenimizi, serzenişler de başlıyor ufaktan.
Kültürpark’ta akşamüstü yürüyüşü yapıyorum her zamanki gibi. Yazın o kalabalık yürüyüş kadrosundan eser yok. Tek tük yürüyen var. Belki de ben gecikiyorumdur yürüyüşe çıkmakta. Akşam olmadan evlerine çekiliyor insanlar herhalde. Yine de yazın o canlılığı, cıvıltısı eksik ortamda.
Rüzgar estikçe dalından düşüyor sararan yapraklar. Uçuşup yere konuyorlar önce. Sonra beton zeminde, çimenler üzerinde yarışıyorlar kendi aralarında. Rüzgar şiddetini arttırdıkça onların yarışı da hızlanıyor ve beton yolda sesleri çoğalıyor. Haydi bakalım kim kazanacak bu yarışı? Dalından aceleci davranıp ilk düşen mi? Tazece düşen mi? Sonra sonra renklerini yitirip kuruyup gidecekler tek tek. Tamamlanan hayat yolcuklarına biraz da uzaktan bakacaklar öylece. Rüzgarın sağladığı hafiflikle yol aldıktan sonra geldikleri noktada bir süre ayrıldıkları yeri temaşa edecekler ve özlerine dönecekler öylece…
Eylülü ardında bırakırken yeni mevsim, eskimeye dönüyor haliyle. Eylülün serin ve tatlı soluğu benzini solduruyor mevsimin. Mevsimin telaşı, adımları çekiyor etraftan. Evlerde de haliyle çoğalıyor kışı karşılama tantanası…
Yoğun duygularla, yorgun adımlarla, mevsimle söyleşerek, mevsimin sonuna kadar tadını çıkartarak yol alıyoruz biz de. Ne çok birikmişimiz var ne çok söyleyeceğimiz. Bitmeyen bir muhabbeti demliyor mevsim akşamın bu deminde. İnsana lazım olan yürüyecek bir ortam, bir de kendisi. Güzel bir deneyim için bu kadarı kafi…
ardında soluğu mevsimin
mavi soğuk bir el
ısınıyor renkler
cümbüş
renklendikçe dünya
artıyor
çoğalıyor
ürperti
yürüyor dünya
geçiyor zaman
söyleşi
büyüyor
her adımda
içinde sen de varsın
katıl
eylül yitti
kaybolmasın
söyle sözünü
