Bir ülkenin kalkınmışlığı ve gelişmişliği eğitim sistemi ile doğrudan ilişkilidir. Gelişmekte olan ülkeler arasından çıkıp, gelişmiş ülkeler arasında yer alabilmek için öncelikle çocuklarımızın iyi, çağdaş bir eğitimden geçirilmesi gerekir. Ayrıca iyi bir eğitim almak her vatandaşın anayasal hakkıdır. Devlet, kendisine anayasa tarafından görev olarak verilen “ eğitimde fırsat eşitliği” ilkesini gözeterek her kesimdeki çocuklarımıza iyi bir eğitim olanağı sağlamak zorundadır.
Nitekim Mustafa Kemal Atatürk ve arkadaşları ülke kalkınmasında eğitimin önemini çok iyi bildikleri için işe eğitimden başlamışlardır. Dünyada örneği olmayan, ülkemiz koşullarına uygun “Köy Enstitüleri” modelini geliştirmişlerdir. Bu modele her alanda donanımlı olarak yetiştirdikleri öğretmenleri köylere göndermişlerdir. Bu öğretmenler köy okullarında hem çocukları en iyi şekilde yetiştirmişler, hem de köy halkına her alanda rehberlik etmişlerdir. Köy okullarının yanında lojmanlar yapılmış, öğretmenlerin köyde kalması zorunlu tutulmuştur. Bu eğitim-öğretim sistemi ile kısa sürede ülkede okuma yazma oranı çok yukarı seviyelere çıkarılmış ve çok sayıda aydın, sanatçı, yazar yetiştirilmiştir. 1950 yılında demokrat partinin iktidara gelmesiyle bu çok verimli okullar kapatılmış, ülkenin kalkınmasının önüne set çekilmiştir.
Son dönemde ise, çıkarılan bir yasa ile köyler, il ve ilçelerin mahallesi yapılmış, köy okulları kapatılmış, okul çağına gelen köylü çocukları “taşımalı eğitim” adı verilen bir modeller ilçe okullarına taşınmaya başlanmıştır. Bu uygulamaya, sözde köylü çocuklarının şehirdeki çocuklarla eşit bir eğitim almalarını sağlama gerekçesi ile geçildiği söylenmiş ise de uygulamada düşünülen yararın gerçekleşmediği, aksine faydasından çok zararlarının olduğu gözlenmiştir.
Öğrencilerin okula kolay erişimi için her köyde mutlaka bir okul olmalıdır. Çocuklar kendi ailelerine yakın, doğduğu sosyal çevrede eğitim-öğretim görmelidir. Bazı küçük köydeki öğrencilerin bölge okullarında okutulması düşünülebilir. Taşımalı eğitimin yararından çok zararı olduğu uygulama ile görülmüştür. Çocuklar erken saatlerde evlerinden alınmakta, okullarına yorgun bir şekilde ulaşmaktadırlar. Ayrıca iklim koşulları sert geçen bölgelerde çocuklar araçlara ulaşmak için erken saatlerde karda, buzda yürümek zorunda kalmaktadırlar. Çocuklar evden uzakta yeterli ve dengeli beslenememektedir.
Bunun yanı sıra taşımalı eğitimin devlete maliyeti çok yüksek olmaktadır. Taşıma ücretleri, şehirlerde öğleyin çocuklara verilen yemek parası milyarları bulmaktadır. Taşıma sırasında yollarda meydana gelen kazalar ve can kayıpları da ayrı bir sorun olarak karşımıza çıkmaktadır. Devlet bu paralarla köylerdeki okulları yeterli hale getirebilir, yenlerini yapabilir ve atama bekleyen binlerce öğretmene iş sahası açabilir kanısındayım.
AK parti İstanbul milletvekili Mihrimah Belma Satır’ın hazırladığı rapora göre, 2018-2019 eğitim-öğretim yılında 1.218.581 (bir milyon iki yüz on sekiz bin) öğrencinin okullara taşındığı, yemek ücretleri dâhil taşımalı eğitime toplam 16.3 milyar para harcandığı, bu paranın bir sonraki yılda 20 milyar TL yi aşacağı belirtilmektedir.
Bu uygulamanın siyasal nedenlerle yapıldığı kanısı yaygındır. Amacın, öğretmenleri köylerden uzaklaştırarak, köylerde tek devlet temsilcisinin imam ve müezzinlerin olmasının amaçlandığı söylenmektedir. Eğer bu doğru ise çok yanlıştır. Bir ülkenin eğitim sistemi küçük siyasal çıkarlara alet edilmemelidir.
Eğitim-İş genel başkanına göre bu uygulama yanlıştır. Var olan köy okulları iyileştirilmeli, eksik olan yerlere yenileri yapılıp, öğretmen atanarak eğitim herkesin ikamet ettiği yerlerde yapılmalıdır. Bu uygulama ile çocuklarını yanından ayırmadan okutmak isteyen aileler köyleri terk edip şehirlere göçmektedir. Bu ise köyleri boşaltmakta, şehirlerde nüfusu arttırmaktadır. Sosyal ve ekonomik problemlere yol açmaktadır.
Bence de, her yönüyle ülke yararına olmayan bu taşımalı eğitim sistemi yeniden gözden geçirilmeli, çocuklarımız ailelerinin yanında, köylerde eğitim ve öğretimine devam etmelidir.
