Kumsal güneş altında altın gibi parlayarak göz alabildiğine pürüzsüz uzanıyor, rüzgâr hafiften hafiften denizi kıpırdatıyordu… Sessizlik sahile doğru koşan, ellerinde küçük kova ve küreklerle koşan çocukların sesleriyle bozuldu…
Kumdan kaleler yapmak için hemen işe koyuldular… Her biri kendine bir yer seçerek hayallerine şekil veriyordu…
Derken birbirlerinin yaptıklarına yanlışlıkla zarar veriyor ve hatta “Sen benim yerime geçtin! Benim kaleme zarar verdin!”, “Hayır, asıl sen benim kulemi yıktın!” diyerek tartışmaya başladılar, ardından da yaka paça oldular…
Derken vakit bir hayli ilerlediğinden akşam rüzgârı denizden büyük bir dalgayı taşıyarak tüm kumsala bırakıverdi… Dalga geri çekildiğinde çocuklar, ayaklarının dibinde eski düz halini alan kumsalı görünce bir denize bir de kendilerine bakarak sessizce kala kaldılar… Uğruna kavga verdikleri şeyler artık yok olmuştu…
Hâlbuki arzın geniş olması gibi kumsal da genişti… Her birinin kocaman kuleler ve kaleler yapmaları için önlerinde upuzun uzanıyordu… Kavgaya gerek yoktu…
İnsanın hali de buna benzer biraz,
Uzayda hayat taşıyan tek gezegen olan dünyamıza yukardan bakarsanız masmavi bir gezegen görürsünüz… Dünyaya yaklaştıkça “Orası bizim, burası bizim! ”diyerek çizilmiş sınırları, “Burası benim!” diyen insanları fark eder, hatta barışın değil, savaşın hâkim olduğu bir tarihe tanıklık edersiniz… Yaş ilerledikçe kök salan hırsların, tutkuların, arzuların, körlüğün akıl ve kalpleri esir aldığını/alındığını…
Ve bu arada aniden bir dalga, son nefesi alan bir dalga… Unuturuz kıyısında olduğumuz ölümü…
Çocukların kumsala bakması gibi hayatın getirdiğine bakar, susarız… Onca didişmeler değer miydi?
Çocukların yaşadığı ile gerçek yaşam arasında bir fark var ki, o da çocuklar için dalga sonrası kavgasız ve mutlu bir oyun fırsatı hep olacak… Son nefesi alan dalga ise -yeni fırsatlar için- geri çekilmeyecek… Bizi öncekilere götürecek…
Hayatın son dalgası gelmeden kaldırdığımız tozun değip değmediğini fark etme dileğiyle…
