“İnsanın gönlü yorulduysa dünyanın pek önemi kalmıyor.”
Hayatımıza giren her insan, bir amaç için yer ediniyor kendine orada. Yani onların hayatımızda yer almasında bizim bilmediğimiz gayeler var. Kimi bize ders vermek için, kimi bizim ona ders vermemize ihtiyaç duyduğundan. Kimiyle her şeyi ciddiye almamayı, kimiyle de ciddiyeti öğreniyoruz. Kimi bizi güldürüp neşelendirmek, kimi de düşündürüp yaşadıklarımızı değerlendirmek için yer ediniyor dünyamızda. Tam da ihtiyacımız olduğu anda, ihtiyacımıza cevap verecek şekilde, imdada yetişenler olduğu gibi “Ne kadar da gereksiz, neden var hayatımda? Beni yoruyor ve yıpratıyor” dediklerimiz de var elbette. Hani -dilin kemiği yok ya- “Belanı bul ama benden değil” demek istersiniz de yine diyemeyip “Layığını bul, bul bu sana yeter de artar” dedikleriniz…
Kimi ümit olurken hayatımıza, bizi hayata sıkı sıkıya bağlarken kimi hayat ışığımızı söndürüp zifiri karanlığa çeviriverir bir anda dünyamızı. Yılgınlıklarımızı çoğaltıp içinde boğuverir bizi. Böylelerine sırtını dönüp “Sen yoluna ben yoluma, yorma artık beni” diyebilme yürekliliğini gösterebiliyorsak ve zamanında adım atabiliyorsak konu ile ilgili, güneş elbette yeniden ışılayabilir ufukta.
“Yanlış üslûp doğru sözün celladıdır” demiş Sadi Şirazi. Kimileri üslubuyla yok eder tüm öz güvenimizi, kimileri ise bir sözü ile ısıtıverir içimizi. En önemli nimet gibi hissettirir insana kendisini, “Velinimetimsin” dercesine…
“Sen beni tamamladın” diyor kimi eşine, ne güzel. “Benim diğer yarımsın, eksiktim, seninle tam oldum” demek bu. Bu açığını aramak değil, yamamak elinden geldiğince. Birbirine örtü olmak, korumak, gözetmek ve kendini bütünleyeni de bütün etmek demek. Aile olmanın gerçek manasına erişmek hoşgörüyle. Kimi de aradan onca yıl geçtikten sonra “Ben zaten ısınamamıştım sana” deyiverip ayırmak istiyor yollarını. Bir anda tüm yaşanılanları sıfırlayan bir sözcükle, yürek surlarında kocaman gedikler açıveriyor bir sözcükle ne acı… Gönüller yoruluyor haliyle böyle durumlarda ve gönüller yorulunca da hayatta her şey değer yitimine uğruyor…
Gelip geçiyor hayatımızdan insanlar, her biri ayrı bir anlam yükleyerek ve farklı bir yüzünü görmemizi sağlayarak. Her biriyle tecrübe heybemizdeki çeşnileri arttırıyoruz. Kimilerini fazlasıyla yük edip taşıyor, kimilerini ise “Ağır geldi” diye çıkarıveriyoruz yaşantımızdan.
Yaşadıklarımızı yaşarken ayrımında olup çok yük etmeden kendimize, ardımızda bırakabilmek umuduyla…
renklendikçe hayat
renkler küsüyor bir bir
kaçıyor güneş
soluyor dalında çiçekler
soluyor bakışlar
soluyor sözcükler…
