Hatırlıyorum da
çok eski değil, bir süre önce çok özlediğimiz birine sımsıkı sarılabiliyorduk.
Uzun zaman görüşmediğimiz biriyle haberleşip bir kafeteryada sohbet edebiliyorduk.
Büyüklerimizi balkona çağırıp el sallamak yerine evlerine ziyarete gidebiliyorduk.
”Çocuk şimdi okuldan çıkacak” telaşına kapılabiliyorduk.
Baharın gelişini, kuşların cıvıltılarını, serin ama tatlı rüzgarı bir hafta sonu sabah kahvaltısında öylesine bir yerde kutlayabiliyorduk.
Hiç aklımızda yokken aniden karşılaştığımız biriyle ”Gel hadi, sana bir kahve ısmarlayayım” diyebiliyorduk.
Yumrukla selamlaşmak yerine tokalaşabiliyorduk.
Bayramlarda seyranlarda, düğünlerde derneklerde omuz omuza, kol kola mutluluğu göğüsleyebiliyorduk.
***
Çok uzak değil, daha geçen sene en mutlu anımızda da en mutsuz günümüzde de yanımızda en sevdiklerimizin sesini duymak iyi geliyordu bize.
Koronavirüsle beraber hayatımızın en normal halleri çalındı bizden. En sevdiğimiz mekanların kapıları kapandı. Büyüklerimize, küçüklerimize, parka, bahçeye, bir sabah kahvaltısına, akşam yemeğine hasret kaldık. Özetle, basit yaşadığımızı düşündüğümüz süreci özler olduk.
1 Mart, yeniden bir umut kapısı araladı hepimize.
Şimdi o kapanan kapılar yeniden açık. Hayatımızın en basit aktivitelerini yeniden yapabilmek adına bir şans daha verildi bize.
Eskisi gibi değil biliyorum ama eskisini yaşayabilmek adına yenisinde biraz daha direnmemiz gerekiyor.
Dikkat ettikçe genişleyecek olan umut çemberini gelin hep beraber daraltmayalım.
Bahara yakışan o renkleri gelin soldurmayalım.
Yeni bir hayatın ilk adımıydı 1 Mart, daha güzeli içinse bir süre daha birkaç şeye ihtiyaç var sadece.
Maske-Mesafe-Hijyen.
Mavi İzmir, rengarenk bir gelecek!
