Sabahın erken saatlerinde evinizden çıkmış, Çamlık’ta şöyle bir sabah yürüyüşü yapmışsanız, işinize giderken buralardan geçiyorsanız kulağınız önce kumruların sesini seçer.
“gu gu guuuuk…
guuuu guuuu guuuuk…”
Hal dilince söyleşir kumrular. Ilık bir hava, kuş sesleri… Bir parça bulut, bir parça gökyüzü.
İnsan işe giderken daha ne isteyebilir ki…
Biraz daha dikkatli iseniz serçelerin seslerini de duyabilirsiniz. Ardından kargaların sesini.
Sevgili Sait Faik Abasıyanık’ın “Son Kuşlar” öyküsünü bilmem okudunuz mu? Öyküde Büyükada’ya her sonbaharda gelen bir sürü kuştan söz edilir. Ardından da artık bu kuşların adaya hiç gelmediklerinden.
Doğayı kendi malı imiş gibi görenlerin hoyratlığı, bu minik dostların yaşam alanlarını daralttıkça onları daha az tanır daha az duyar oluyoruz yazık ki.
Ödemiş’te son günlerde Ulus Meydanı’ndaki park ve bahçelerde değişim çalışmaları başladı. Salı Pazarı’ndaki parkın son halini henüz görmüş değilim. Ancak ümit ederim ki buralarda yaşayan üç beş canlının yaşam alanını biraz daha daraltmaz bu çalışmalar. Duyduğumuz karga, serçe ve kumru seslerini duymaya devam edebiliriz.
“Bir zamanlar buralarda kuş sesleri duyulurdu” gibi hayıflanıcı cümleler kurmak durumunda kalmayız. Bir şiirle noktalayalım sözü.
serçe zamanı yitikleri
serçe zamanı yitikleriydiler
güneşe uyandılar
güne dayandılar…
yüreklerinde kulakları sağır eden bir karanlık,
yürüdüler…
ağaca indi güneş
yaprakların kuytularına sindi…
ve kanayan bir yürek gibi düştü yere..
’kanayan yürek’
Hatçe…
gül güzeli Hatçe.
yirmi yıl öncesinin gonca gülü…
ırgatlık,
ıraklık,
bir de aymazlık
yutmuş Hatçe’yi…
Hatçeli gül güzeli yılları.
komşu dilinde
’bir kambur Hatçe’ kalmış ölgün bakışlı…
gözlerinde ne umut ne telaş
gözlerinde ne umut…
ne hüzün…
güneşe uyandılar
güne dayandılar.
yürüdüler…
Süleyman…
anasının birinci yiğidi
boncuklu beşiklerde sallanan
oyalı kundaklara belenen…
adına niniler düzülen
Süleyman…
umudun adı…
Süleyman…
Süleyman usul boylu yağız delikanlı
gözlerinde kırgın bir dal
el verdi gerilere…
güneş kuytularda dindi…
Talip
üçüncü umudun adı
ikinci oğul Murat
düşünce naçar bir illete
bir oğul daha diledi Hatçe
buralarda oğul bereket demekti…
Süleyman’dan el aldı Talip
Talip
gönlü yücelerde bir kuş..
aklı seherde bir deli yaprak…
nereden eserse rüzgar
kim gel derse
kim koşarsa
Talip orda…
Talip her yerde
Talip
serçeleri olan şehirler düşlemekte…
iki kardeş
güneşe döndüler yüzlerini
yüreklerinde
serçe zamanı şehirler…
ilerlediler…
ilerlediler…
bir tas su döktü Hatçe artlarından
tez gitsinler serçe zamanlarına diye
lakin tez dönsünler geçmedi yüreğinden
gittiler…
gittiler.
gittiler…
bir serçe zamanı
bir büyük kente erdiler
Süleyman ve Talip
serçe yitiği zamanların içinde
koca şehrin koskoca bir meydanında
üstelik güpegündüz
kimseler görmeden
eridiler…
bittiler…
yittiler.
yitik serçe şehirlerinde
kaç yürek kaybolur her gün,
her gün kaç çocuk kaçırılır.
kaçı faili bilinmeyen olur
kaçı sırtında boya sandığı
minik gözlerinin ucuyla bakar insanlığa…
bilinmez…
yitik şehirlerde
yiten yüreklerin hesabı tutulmaz
yitik serçelere mezar kazılmaz.
Sevgi, dostluk ve umutla. İyi haftalar.
