köhnemiş bir düşüncenin
sarsak cümleleri
toplasan olmuyor
bıraksan hiç…
yiten mevsimin
son iz düşümü
yakalasan kalmıyor
bıraksan hiç…
amaçsız yolun
çılgın rotası
çizsen olmuyor
bıraksan hiç…
Nerelerde konaklıyor gönlünüz? Nerelerde demleniyor düşünceleriniz? Kimlerle pişiyor fikirleriniz? Kimlerden geliyor eleştiri ve ne sıklıkla yapıyorsunuz özeleştiri?
Hayat rotası, önceden çizilmemiş ve çizilemeyecek bir yol. Biz de o yoldaki seyyahlar. Her birimizin yükü farklı, taşıdığı emtianın ederi farklı. Varmayı düşündüğü yer farklı, ulaştırmayı hedeflediği kitle farklı. Yani arz farklı, talep farklı. Haliyle yol aynı gibi dursa da mesafeler farklı, yolda edinilen bilgi birikim farklı. Elbette aynı araçla da sürmüyor seyahat ve hepimiz için aynı kolaylıkta değil. Gidilen yolda kimi yayan kimi en hızlı vasıta ile yol kat ediyor. Kimi etrafında var olanların sonuna kadar idrakinde, yaşadıklarını özümseyerek ve kendine çıkarımlar yaparak yolu kat ederken kimi hiçbir şeye itibar etmeden, önemsemeden ve çoğu zaman çevredekilerin farkında bile olamadan hızla geçiyor bu yolculuktan. Haliyle bedensel ve zihinsel yorgunluklar farklı…
Elbette siz planları daha ileriye yaparken sürpriz bir şekilde de yolculuk bir anda bitebiliyor. Bunu da bilemiyorsunuz. Umut dediğimiz meşale, önümüzde yolumuzu aydınlatırken bir onun izinde parlatıyoruz günümüzü, fikirlerimizi ve önümüzü. Yarının ne getireceğini net bir şekilde bilememenin iyiliği ile besliyoruz hayatımızı, sürdürüyoruz yaşantımızı. Bu konuyu bilmemek daha iyi biz insanoğlu için. Yolculuğun bitiş vaktini bilsek herhalde bu kadar tutunamazdık hayata, ne dersiniz?
Kuşlar cıvıldıyor günümün çatısında, umut etmeye devam dercesine. Umut etmeye devam, umut ettiğimiz ve hayal ettiğimiz sürece varız çünkü. Hayal ettiklerimle ve umutla beslediklerimizle yolumuza devam edebiliyoruz…
Aydınlık yarınlara yürümek dileğiyle…
