“O kadar güzeldin ki,
Şelale gibi saçların, narin ellerin
Masum gözlerin ve mağrur bakışların
Seni kelimelerle anlatmak hiç mümkün olmadı
Ve bir o kadar da eksikti içinde bir şeyler…
Güçlü gözükeceğim diye
Kaybolup giden yıllarını görmezden geldin hep
Kimse acımasın sana diye
Sustun…
Kimseye anlatmadıklarınla vardın hep sen
Kalabalıklar içinde parlasan bile
Karanlık tarafınla yitip gitmekten korktun
Ama o kadar güçlüydün ki,
O karanlık tarafın seni asla alt edemezdi
Bozmak istemedin kutsal yalnızlığını
Kimse ile paylaşamadın kendini
Belki de bencildin…
Hâlbuki en iyisini ve en güzelini yaşamayı hak etmiştin çoktan
Kendine bile itiraf edemediğin korkuların,
Seni küçük düşürecek diye
En iyisinden vazgeçtin hep
Ama şunu bil ki küçüğüm
Senin masumiyetin akan suları, esen rüzgârları durdurur
Dünya tersine döner de kimsenin gücü yetmez
Senin berrak masumiyetinin karşısında durmaya…
Korkma küçüğüm, varlığın umut vaat ediyor.”
Deyiverdi iç sesim.
İrkilmeme sebep olmuştu.
Bilmezdim kendimi böyle gizli gizli avuttuğumu…
