Haber yapmak zor iştir. Farklı ayrıntıları vardır. Ufacık detayları gözden kaçırmak, hem haber yapanı hem de haber yapanın çalıştığı kurumu zor duruma sokan tatsız olaylara sebep olabilir. Lakin insan olduğumuz gerçeğini göz ardı edecek değiliz elbet. Ufak hatalar, hayatın içindeki gerçekler olarak karşımıza çıkıyorsa bu hataları düzeltmek de boynumuzun borcu olur.
Gece gündüz, sıcak soğuk, aç tok demeden uğraştığın, emek verdiğin işlere birileri dil uzattığında insanın bir miktar tadı kaçıyor. Özenerek yaptığımız işlerde dikkatli oluyoruz. Bazen yoğunluk bizi engellerken bazen de şahsi sorunlarımızla baş etmeye çalışıyoruz. Bütün bunlar içerisinde gözden kaçan hatalarımız olduğunda düzeltiyoruz ama söylenen sözler, sergilenen tavırlar o kadar acımasız ki… Sormayın gitsin. Yaptığımız işin ne ‘yalan yanlış haber’ oluşu kalıyor ne de -kişiler kendilerini çok önemsedikleri için- “Kurumunuz bana saygısızlık yaptı bu hatasıyla” kısmı.
Yahu ablacığım, abiciğim, yengeciğim… Nedir sizin bu hiçbir koşulda beceremeyecek olduğunuz bir işe dil uzatmalarınız? Tüm samimiyetimle soruyorum, niye yani sokakta dolaşırken maskenin içine sokmaktan aciz olduğunuz burnunuzu işimize sokmalarınız? Sizi kendimize muhatap görüp haberinizi çalışmalarımıza taşıyoruz, bir de yetmiyormuş gibi tavrınızı çekmek zorunda kalıyoruz. Şunu anlamaktan aciz oluşunuz çok tuhaf. Birbirimize muhtacız aslında. Siz haber olacak konunun kaynağısınız, biz de sizin yaptığınız işlerin sözcüsü. Gerçekleşen yanlışların da takipçisiyiz. Her zaman söylüyorum, “Kendinizi neden bu kadar önemsiyorsunuz ki?” Yemin ederim sokakta karşılaştığım dayının samimiyeti var ya, işte o samimiyetin birazı sizde olsaydı keşke.
En çok zoruma giden, emek emek uğraştığımız haberlerimize birinin çıkıp da “Yalan yanlış haber yapıyorsunuz” demesi. Öyle mi kıymetli büyüğüm? Buyur gel o zaman sen yap, bir de seni görelim, hani çok biliyormuşsun ya bu işleri. Yap da bütün herkes izlesin seni. Nasıl olsa bizim millet sever komedi filmlerini izlemeyi!
