“İki kere ölemeyeceğine göre tek ölümüne yiğitlik kat” Çerkez atasözü.
Kökü Mete Han’a dayanan, tüm dünyaya onluk rütbe sistemini kuran, M.Ö. 209 yılına dayanan Türk ordusu son yıllarda özellikle 2007 yılından beri sancılı bir dönemeçten geçiyor.
Atabeyler, Ergenekon, Balyoz, Askeri Casusluk gibi davalarla yıpratılmış, 2008 yılında ABD Büyükelçiliği’nde Atayün Kardeşler, Ali Fuat Yılmazer, Zekeriya Öz’ün katıldığı toplantı ve lağvedilsin naralarının atıldığı bir dönem geçirdi. Ardından da darbe girişimi geldi.
Peki arada ne oldu? Bir açılım süreci yaşadık, ardından da referandum. “Analar ağlamasın şehitler olmasın” dendi.
Saygınlığını yitirmesi istenen ordunun muvazzaf subaylarına, astsubaylarına, uzman çavuşlarına yönelik şu cümle de söylendi: “Ölmek için maaş alıyorlar”
“Üç beş Mehmet için Meclis toplanmaz” dendi.
Askerlik, adanmış bir ruhtur, maaş için yapılmaz. Siz zannetmeyin ki herkes Merkez ya da Ankara Orduevi standartlarında dört dörtlük hayatlar yaşıyor.
Türk ordusunun geleneğinde demir disiplini vardır. Kurucusu Mete Han, savaş meydanında okunu yönelttiği hedefi emrindeki askerlerin tamamı ok yağmuruna tutmak suretiyle yok edermiş ve buna demir disiplini denirmiş. Bir gün okunu en sevdiği atına yönelttiğinde askerlerinden bazıları hedefi vurmakta tereddüt etmişler. Mete Han da sırasıyla okunu bu tereddüt edenlere doğrultmuş ve askerler sırasıyla bahse konu müteredditleri yok etmişler. Bu hareketle emirlerinin tartışılmazlığını öylesine perçinlemiş bu milletin evlatları. Üç saniye sonra şehit olacağını bildiği halde siperlere koşan, aldığı emri yerine getirmek için canından olacağını bile bile Semih Terzi’yi alnının ortasından vuran Ömer Halisdemir, gece vakti yanında güvendiği iki astsubay ve uzman çavuşuyla zırhlı birliklere gidip şehit olan Albay Sait Ertürk gibi adını bildiğiniz ya da bilmediğiniz yiğit insanların yüzü suyu hürmetine bu ülke ayakta duruyor.
Kumpasla atılmış şerefli kadın yarbayımıza ayrıca Allah’tan rahmet diliyorum ki şerefli bir insanın devletine küsmediğini göstermiştir.
Bu insanları unutmayın. Her birini sima olarak, isim olarak hatırlayıp sayamasınız da unutmayın: Bu memleketin asil şehit ve gazileri, vurulunca değil unutulunca ölür.
