Kapıdan çıkarken içimdeki bana seslenme kararı aldım: Dikkat et insanlar var. Yüreğini ört insanlar üşütüyor. Dimağını sağlam tut insanlar şaşırtıyor.
Evet, insanlar şaşırtıyor. Hiç ummadığın, hiç beklemediğin birileri “yok artık, bir yanlış olmalı bu işte” dedirtecek bir şeyler yapmış olabiliyor. Şoke olup, kabullenemeyebiliyorsun bu durumu. Bu yaşa geldim insanlar beni hala olumsuz manada şaşırtabiliyor.
Gönüllere tırmanmak ne kadar güçse düşmek de bir o kadar kolay maalesef. Sırça dağıldı mı yapışmıyor bir daha. Düşüveriyor öylece bu insanlar sendeki yerlerinden aşağıya.
Yine kendimi okuduğum bir sözü hatırında tutmalısın diye uyarmalıyım “Yanlış anlamak için tetikte bekleyene, doğruyu anlatamazsın.” Açık aramak için yolunda bulunana, kendini anlatma derdine düşme, nasıl olsa anlamayacak. Anlamak niyeti olmadığı için kendini yormaktan öteye gidemezsin. Ayrıca anlamak da algı ve kapasite meselesi. Eğer aynı frekansı tutturamıyorsan bunu fark ettiğin an uzaklaş. Terk etmek bazen en kestirme çözümdür.
“İnsanlar zor ve seni de zorluyorlar bazen. Bunu da unutma e mi” demek istiyorum. Bazen yalnız kalmak daha kolay. Sadece kendinle uğraşmak. Zira farkında olmadan sağıra sözümüzü, köre yüzümüzü süslemeye kalkışıyoruz. Anlamadığı noktada duruyor ve anlamasını bekliyoruz, boşa çaba, zaman ve enerji kaybı.
Son bir hatırlatma yapmadan geçemiyorum “Şüphesiz en büyük hatan herkesi kendin gibi zannetmen.” Oysa ki her zaman “parça bütünün habercisidir.” Parçalarda okuduklarını görmezden geliyorsun. Geliyorsun da ne oluyor? Bütün de aynı sonucu veriyor. Geçmiş ola…
Eee… Ne çok konuştum kapı ağzında. Bırak gideyim. Bunları çok düşünürsem geri girebilirim içeriye. Tamam, dediklerini dikkate alayım, temkinli olayım, her zaman bunun yeterli olmayacağını bilerek. Ama şimdi bırak gideyim…
azı çoğa katmak
çoğu aza sığdırmak
azla çoğu anlatmak
azı çoğaltmak
neresinden tutarsan tut
kısa tut
biraz mavi bula ellerine
gerisini uzak tut
dönsün ibre
uzasın yol
geçsin insanlar
geçsin koyuver
