Gülmek, gönüller dolusu gülebilmek ne güzel şey… Tüm sıkıntılardan arınmışçasına keyifle, yürekten gülebilmek. Şakalar, fıkralar, bu bakımdan çok önemli. İçimizde birikip birikip taşmak üzere olan sıkıntılı duygulara bir çıkış yoludur şakalar. Küçücük çocuklar, “Yeni fıkralar yok mu?” diye sorar, çok tatlı anlatan bir ağızdan dinler ve bol bol gülerler.
Oysa surat asmaya ille de kararlı ve gülümsememeye yeminli tipler var. Gerçekten gülünecek bir şey anlatırsınız ve farkında olmadan gülüverirsiniz. Öyle sert ya da ilgisiz bir bakışla karşılaşırsınız ki gülücüğünüz havaya takılı kalır. Anlattığınıza anlatacağınıza pişman olursunuz…
Gülmek, toplumsal bir olaydır. Paylaştıkça büyür, çoğalır ve güzelleşir.
Başkalarına olur olmaz şakalar yapıp kendisi söz konusu olunca asla şaka kaldırmayan kişiler görürsünüz. Alıngan, aşırı duyarlı, belki de güvensizdir.
Küçücük bir şakayı alay sanmıştır. Kendisini aşağılanmış gibi hisseder. Ya küsüp kırılır ya da beklenmedik bir tepkiyle karşılık verir. Ve buz gibi bir hava eser artık…
Ayıp olmasın diye bir bakıma gülmüş olmak için gülenlere ne dersiniz?
Gerçekten olgunluk, “Kavgaları değil, gülmeleri paylaşalım” diyebilmektir.
