FARKLI BAKIŞ
MELEK GÖZTEPE
[email protected]
İnsan, sözü ağzından çıkarmadan önce üç süzgeçten geçirmeliymiş; akıl süzgeci, kalp süzgeci, nezaket süzgeci.
Nezaket kısmı çok önemli bence. Her aklına geleni, her gönlünden geçirdiğini, her diline geleni söylememeli insan. Nezaket süzgecinden geçmeden serbest kalmamalı sözcükler. Yoksa vardıkları yerde telafisi mümkün olmayan, çok büyük tahribata yol açabilirler. Nezaketle ağır olsa da söylenen etkisi farklı olur.
Ne zaman insanın nezaketi bitti, insana saygısı yitti, insanca davranışları yok oldu, o zaman yozlaşmaya başlıyor ilişkiler. Söylemlerin şekli değişiyor, kırıcı, incitici oluyor yapılanlar.
“Hadi oradan canım. Bu da mı oldu” dedirten durumlar ortaya çıkıyor. Dinlemek de nezaketin gereği. Dinlemeden, anlamadan, fevri hareket etmekyoruyor haliyle ilişkileri. Besliyor olumsuzlukları. Çok basit bir mesele devleşebiliyor kısacık süre içinde. Çözümsüz hale geliyor dolayısı ile incir çekirdeğini doldurmayacak konular…
kırıldı, incindi
sözcükler
kabalaşan diller yüzünden
küstü söylemler
küstü hayata insanlar…
Sonra notlar düşüldü günlüklere;
“hiçbir beklentim yok hayattan. Hiçbir hayalim de yok geleceğe dair. Ne zaman yitti tüm beklentilerim? Nerede söndü umutlarım? “Yelkenler fora” demeyeli ne kadar oldu hayal denizinde? Yoruldu dimağlar, yoruldu beklentiler. Bir ben kaldım geriye bir ben. Savaşlarını bitirmiş yorgun yüreğimle ben. “Sıra ne zaman benden geçti” bilmiyorum.” Diye…
“Hayat bizi dört işlemle sınarmış: gerçeklerle çarpar, ayrılıklarla böler, insanlıktan çıkarır ve sonunda “topla kendini” dermiş. Tabi toparlanmak o kadar da kolay olmuyor çoğu zaman. Kırılanı yapıştırmaya çalışsak da eskisinin yerini tutmuyor. Eskisi gibi olmuyor. Sarılsa da, iyileşmiş gibi dursa da, kabuk bağlasa da özü orada duruyor incinilmiş yarasının. O yüzden başkasına çamur atmadan önce düşün ey insan! Önce senin ellerin kirlenecek o çamurdan. Ulaştığı yerden de izi çıkmayacak bir ömür boyu.
