MELEK GÖZTEPE
[email protected]
Kırlangıçlar cıvıldaşıyor çatıda
kuşlar cıvıldıyor ömrümün çatısında
kuşlar maviliklere süzülüyor
kuşlar baharımın muştucusu
günümün bestekarı
camımdaki serenat
ahhh
ne olurdu olsaydı bende de kanat
süzülseydim sizlerle enginlere
sakinken düşündüklerimi
söyleseydim hak edenlere
mavilikleri yırtıp
ulaşsaydım dokunmak istediklerime
kuşlar cıvıldıyor ömrümün çatısında
çığlık çığlığa
baharı büyütüyorlar kırlangıçlar
çamur döşeli yuvalardan
geleceğe
büyütüyorlar umutları
bahar gelmiş
bahar düşüyor saçaklardan…
Uçuşlarında bir ahenk, çığırışlarında ayrı bir ahenk. Tırmalamıyor kulakları insan çığlıkları gibi. Korkutmuyor yürekleri insan bağırışları gibi. Kendi içinde, kendi ahenginde süzülüyorlar maviliklerde.
Kırlangıçlar göçüp gelmiş yine memleketime kim bilir hangi diyarlardan? Aynı yerde yuva kurma telaşı git- gelleri. Zamanı anında yaşama telaşı. Açık pencereden seyrediyorum bir süre bu çabayı, butelaşı. Telaşlı ama huzur verici onların dışarıya yansıttıkları. “Ne hoş” diye düşünüyorum onları izlerken. Ne hoş bir dışavurum çabaları.
Düşüncelerimi teneffüse çıkmış öğrencimin yanıma gelmesi bölüyor. “Keşke kanatlarım olsaydı.” Diyor. Neden dercesine ona bakıyorum. “O da benim gibi kırlangıçlara öykünüyor herhalde.” diye düşünüyorum.Bir süre beraber izliyoruz kuşların uçuşunu.Neden sonra sormak istiyorum “Kanatların olsa…” Ben tamamlamadan soruyu alıyorum cevabımı. “ Kanatlarım olsa Bozdağ’ın zirvesine çıkardım.” Bakıyorum yüzüne “Ne yapmak isterdin orada?” dercesine. Sormadan geliyor cevap“Karlarda oynamak isterdim orada.” Bu defa sözle soruyorum “Kar var mıdır bu zamanda orada?” cevaplıyor sorumu öğrencim “Kuzey kısmında, kuytularda tortulaşmış vardır illaki.” Sonrasını konuşmuyoruz artık. Kendiiç sesimizle, kendimizle söyleşiyoruz kısa bir süre. Zil sesiyle birlikte, kendimizle düşüncelerimiz ve söyleşimiz de nihayetleniyor. Gerisi gelmiyor soruların ve söyleşinin.
Kendime söylüyorum son sözü “Kuş ölür, sen uçuşu hatırla.”
