siliyor zamanın izlerini yağmur
tortulaşmış kirlerinden arınıyor mevsim
geziyor sokaklarda inceden bir rüzgar
ince bir sızı gibi
yalayıp geçiyor yaşanmışlıkların üzerinden
nerede koptu zincir
zayıf halka
nerede imgeler
sen ne dersen de
senin dışında dünya
senle
ama
sensiz
akıyor biteviye…
Ne kadar değişken insanın ruh hali. Ne kadar kırılgan. Esen yelden nem kapıyor kimi. İncinmeye bahane bakıyor. Ufacık bir söylem, ufacık bir bakış incitebiliyor duygularını. Havayı bahane ediyor “sıcak, soğuk, yağmurlu” mevsimi bahane ediyor “bahar, kış” zamanı bahane ediyor “sabah, akşam”… Bahanelerinin arkasına sığınıp duygu durumunu şekillendiriyor. Akşama hüzün, hazana hüzün, sabaha rehavet, yaza atalet… Yakıştırdıkça yakıştırıyor. Minareyi çalmadan hazırlıyor kılıfını. Narin, naif, kırılgan ruhuna bahaneler üretip haklı çıkarmaya çalışıyor kendini. Serzenişleriyle, şikayetleriyle fazlaca dile getirip yaşanılanı büyütüyor ve zorlaştırıyor kendi hayatını.
Ne ilginçtir ki kimi zaman da tayfunlara karşı durabiliyor. Bir direnç abidesi gibi sebat ediyor zorluklar karşısında. Kendinden beklenilenin ket be kat üstünde efor sarf ediyor. “İnsan nelerin üstesinden gelebiliyor” dedirtiyor. Gücünün sınırlarına şaşıyor insan bu gibi durumlarda. “Allah dağına göre kar verirmiş” diye duruma yakıştırmalar da yapıp kendi gücünü büyütüyor biraz da.
Aslında insanın kendine bakabilmesi, güçlü yönlerinin ve zayıf taraflarının ayrımında olması da güzel. Böylece kendini geliştirebilme, gelişmeler karşısında tavır takınma, tutumunu belirleme adına farkındalığını arttırabilir. Zafiyetlerini ve zayıf noktalarını bilmek onları geliştirmek ve yaşanılanlar karşısında hazırlıklı bir ruh halinde olabilme becerisini geliştirebilir. İnsan önce kendini bilmeli değil mi? Kendini bilirse yaşamı da kolaylaşır. Duygusuna göre uzatır düşüncesini. Anlayışına, yapısına göre belirler tavrını ve yapabileceklerini kestirebildiği için kendine fazla yüklenmez. Hayatı kendine zorlaştırmaz.
koyuver gitsin
senden öteye mavera
akıyor sözcükler
akıyor çatallaşmış dillerden
panzehir yok
ne desen boş
