Mükemmeli arıyor insanoğlu tekâmül yolculuğunda.
Doğduğun anda sınavın da başlıyor hayatla. Tabii ki hayatında bulunanların da seninle. Önce annenin. Seninle birlikte bedeninin bir parçası olarak başlayan anne olma yolculuğu, gözlerini dünyaya açmanla farklı bir forma dönüşüyor. Sana göre şekillenen, sana uyum sağlamaya çalışılarak sürdürülen bir yaşamdan söz ediyorum. Yerine göre senin ihtiyaçların için kendi ihtiyaçlarını atlayan ve öteleyen bir yürek anne.
Bireysellikten uzaklaşan bir yaşamın kollarında kendini bulmuş ve “biz” ile yol almaya çalışan bir beden. Elbette yeni deneyimlenen bu durumla ilk önce acemilikler, “ne yapacağım şimdi?” diye yaşanan kararsızlıklar, ufacık bir olumsuzlukta büyüyen endişeler. Bir yol gösterici yoksa yakınında kendi kendine yol alma çabasının şaşkınlığı, yıpratıcılığı… Zamanla olgunlaşan ve yeni durumlarda ne yapacağının daha bilincinde bir insana dönüşen anne…
Bir günün değerinin sana, senin iyi olma durumuna göre şekillendiği bir hayat düşün. Sen uyuyorsan uyuyabilen, sen ağlamıyorsan huzurla yemeğini yiyebilen, sen sağlıklıysan sağlıklı bir düşünce yapısıyla yol alabilen bir insana dönüşüveriyor kısa sürede annen. Senin ona muhtaçlığın, onun seni koruma ve bakma güdüsü; şefkat, merhamet, sevecenlik, özveri kalıbıyla onun hayatını yeniden şekillendiriyor. Artık o, sen ile yol alan ve seni önceleyen, senin ihtiyaçlarından sonra kendine dönebilen bir dirayet abidesi ve her ne olursa olsun seninle yol alabilme kararlığını gösteren cesur bir insan. Bir kadın; anne olma vasfını yüklendikten sonra gerçek gücünün, neler yapabileceğinin ayrımına varabiliyor. Çocuğu, çocukları için yapabildiklerine, katlanabildiklerine çoğu zaman kendi de şaşırıyor.
Belki hatalar yapıyor çocuğunu korumak adına. Öyle hemhal oluyor ki büyüme sürecinde çocuğunun bireyselleşme çabasında onu destekleyeyim derken köstek olabiliyor. İyi niyetiyle, iyiliğini istediği çocuğunu yolculuğunda desteklemek adına bazen fazla duygusal ve kendine göre düşünüp etkide bulunabiliyor. Belki de kendi yaşadığı olumsuzlukları çocuğu yaşamasın diye -kaygıyla- ona yol gösterici olmaya çalışıyor. Olması gerektiği gibi değil, olmasını istediği gibi beklentilerini büyütüp müdahaleci olabiliyor. İyi niyetle muhakkak…
Dedik ya ben olmaktan çıkmış, kendini çocuklarına hasretmiş bir insandan söz ediyoruz. Onların sevinciyle sevinen, mutsuzluğu ile mutsuz olan, onların umutlarını kendininkinin önüne koyan, onlara göre şekillenen ve boyanan bir yüce ruhtan söz ediyoruz. Öyle ya da böyle. Hayatımıza ilk dokunduğu andan itibaren -ki biz de onun hayatına dokunmuşuz fazlasıyla- bizi biz yapan yolculukta en önemli insan o.
Annelerin değeri tartışılmaz. İlk izler silinmez ve paha biçilmez. Bize kazandırdıkları için teşekkürler! Tekâmül yolculuğumuzda önder oldukları için teşekkürler. İyi ki varlar, hep var olacaklar gönlümüzde. Tüm annelere saygıyla…
yutkunmak ne güç
sen aklıma gelince
düğümlenip kalan bir duyguyu
sahiplenmek
özümsemek…
belki
kaybetmekten korkmak
senli zamanları
sensiz zamanlara taşımak
senle olabilmek için…
iyi ki
iyi kilerle yol almak
senle beraber…
