Bazen hayatımızda kendimize göre büyük sıkıntılar yaşayıp, hiç istemediğimiz noktalara gelip ne hikmetse aldığımız nefeslerin son bulmasını istiyoruz. Oysaki her türlü sıkıntıya rağmen nefes almamızın bir mucize olduğunu bilmiyoruz. Anlamak için bir kelebek olduğunuzu düşünün. Hayatınızın çok sıkıntılı gittiğini, çaresiz olduğunuzu ve canınızın çok acıdığını düşünün. Ve tabi ki ömrünüzün olduğunu unutmayın. Bu arada hayatınızın sonlanacağını biliyorsunuz amma velakin bunun sizin istediğiniz zaman olamayacağının da farkındasınız. Ne yapardınız? Biraz düşünün. Kalan ömrünüzde hayattan bıkıp, yaşamaktan sıkılıp ecelinizi mi beklerdiniz? Yoksa ömrünüz ne kadar kalırsa kalsın bu ayrıntıyı, bu süreyi umursamadan aldığınız nefeslerin hakkını vererek yaşamayı mı beklerdiniz? Ben olsam kalan süremi bilsem de aldığım her nefesin hakkını vererek yaşardım.
Eğer ki gerçekçi olup, “Biz bir kelebek değiliz. Bir günlük ömrümüz yok” diyorsanız insanın kelebekten pek bir farkı olmadığını düşünün. Çünkü insanların tek bir günlük ömrü olmasa bile aldığı nefeslerin son bulduğu anları vardır. Aynı kelebek gibi son bulacağını bildiği ama ne zaman son bulacağını bilmediği bir hayatın içerisinde bir insan.
Toparlamamız gerekirse; istersek bir kelebek, istersek bir insan olalım, bize verilen bu hayatta her türlü sıkıntıya rağmen tüm zorlukların karşısında tıpkı bir kaya gibi sert durmalıyız. Asla nefes almaktan vazgeçecek kadar güçsüz değiliz.
