Herkes her şeyi biliyor da iki kelimeyi bir araya getiremiyor. Üzülüyor insan tabi, nasıl bu kadar bilgiçlik taslayıp da konuşamaz insan diye. Konuşamamak da kabiliyet olmuş sanırım. Konuşamayan kim varsa hep en üst düzey görev ve yetkilerde. Yahu bu işin yöntemi, konuşmayı becerememekse eğer biz de susup konuşmayalım. Üst düzey görev ve yetkilere getirilelim ama yok olmaz. Biz sussak da doğruyu yapmaktan geri duramayız. Nerede ihtiyacı olan bir mazlum olsa yardımına koşarız. Ne bileyim, bir yetimin başını okşarız. Mayamızda yok belki de.
Hayretler içerinde kalıyorum kendini bir türlü izah edemeyenleri görünce. Sonuçta iki kelimeyi yan yana getirince cümle kurulur lakin beni şaşırtan kişiler, o iki kelimeyi dahi yan yana getirmekten acizler. Bir de hal ve tavırları da insanları aşağılar nitelikte. Tabi bununla da sınırlı kalmayanlar var. Hani şu yazdığını okuyamayanlar… Okumak, ne kadar zormuş meğerse. Anlıyorum, insan heyecanlanabilir ama illa ki okurken bu heyecanı geçer. Ne bileyim dili sürçer ama yine toparlar. Hepimiz bu hataları yapabiliriz, insanız neticesinde. Benim bahsettiklerim, bayağı net bir şekilde okuyamayanlar. Yazdığını okuyamazsa insan hali nice olur? Ben, bu soruyu sormaktan kendimi alamıyorum.
Ciddi bir rahatsızlık duyuyorum kendini ifade edemeyen insanlardan. Dediğim gibi heyecanı bir kenara bırakırsak kendini ifade etmesi için hiçbir engel yok aslında. Ben böyle düşünüyorum. Toplum olarak bu konuda sınıfta kalıyoruz. Geçmişte bu şekilde olmadığını gayet iyi biliyorum. 10 yaşındaki çocuk bile kendini anlatabiliyorken söylesenize 40 yaşındaki birinin kelimelerle verdiği savaş niye?
