Merhaba,
Geçen yazımda kadınlara dair yazmıştım. Şiddete kurban giden çoğu gencecik kadınlar. Hoş, yaşlı olsalar ne… Şiddetin şiddet olduğunu ortadan kaldırır mı?
Şiddet,
Çaresizliğin bir başka adı.
Yoksulluğun bir başka adı.
Cehaletin bir başka adı.
Adsızlığın bir başka adı aslında.
Gençlik yıllarımda sorardım bu soruyu. Kimler yemek yapmayı biliyor?
Kız öğrencilerin büyük bir çoğunluğu parmak kaldırır, sırasıyla bildiklerini sayarlardı. Bir, iki, üç, dört… Çoğunda bu liste daha kabarıktı.
Çok nadir olarak erkek çocukları parmak kaldırır. Parmak kaldıranların da sayıları bir ya da ikiyi geçmez. Onlar da genellikle diğer erkek arkadaşlarından utana sıkıla parmak kaldırırlar.
“Erkek de yemek mi pişirir?” bakışları, parmak kaldıran çocuğa doğru yönelir.
Söz alan öğrenci, çok basit bir yemek adı söyler. Kaygana…
*
Bilmemek acı.
Bilmemek, eloğluna yahut elkızına muhtaç olmak demek.
Avuç açmak.
İnsanın yaşam boyu çektiği acıların kökeninde hep bilgisizlik var.
Öfkenin kökeni bilgisizlik.
Alınan yanlış kararların kökeni bilgisizlik.
Çatışmanın kökeni, uyumsuzluğun…
Sevgisizliğin kökeni, saygı eksikliğinin kökeni nedir?
O da bilgisizlik değil mi?
Vicdanı geliştiren, var eden şey de bilgi…
*
Bilgisizlik,
İnsanı öfkelendirir.
Bilgisizlik değersizleştirir.
Bilgisizlik körleştirir.
Bir ben doğruyum,
Bir ben ahlaklı,
Bir ben güzelim noktasında tutar, bencilleştirir insanı.
*
Bilgi…
Eski Yunan filozoflarından biri, ta binlerce yıl öne der ki. Onun ne dediğini söylemeden önce ne zaman söylediğine tekrar dikkat çekmek isterim.
Yıllar önce demedim. Binlerce yıl önce dedim.
“Bilgi, insanı özgürleştirir. Cehalet köleliktir” diyor büyük filozof.
Anımsatmak istedim.
Sevgi, dostluk ve umutla.
