Kaç çiçek açtı ömrünüz? Kaç bahar gördü yüreğiniz? Kaç baharı yaşadı bedeniniz? Kaçı yer etti belleğinizde? Gördük dediğimizi yaşayabildik mi? Yaşadık dediğimizin tadını çıkartabildik mi? Ayrıma varabildik mi günlük koşturmacanın içinde? Yavaşlayabildik mi diğer bir deyişle?
Biliyorum çok sık değiniyorum bu konuya ama zaman çok hızlı aktığı için ömür kemale erdiğinde, dönüp geri baktığımızda yaşadıklarımızdan çok yaşayamadıklarımıza hayıflanıyoruz. Hayatın koşturmacası sırasında ötelediklerimize, es geçtiklerimize, yapamadıklarımıza öykünüyoruz. Yani zaman ayıramadıklarımız için daha çok pişmanlıklarımız oluyor. Geri getiremeyeceğimiz o anları neden daha iyi değerlendirmedik, neden daha işlevsel hale getirmedik, neden daha kaliteli yaşamadık diye pişmanlık duyabiliyoruz.
Çoğu zaman kendi isteklerimiz değil de çevrenin yönlendirmesi ve yapılandırması ile yol alıyoruz hayatın başında, toyluk dönemlerimizde. Kendi isteklerimiz ya şartlar el vermiyor düşüncesi ile ya da az önce dediğim gibi çevrenin kalıpları ve yönlendirmesi ile gerçekleşmeden arada kaynayıp gidiyor. İşte sonra onlar acıtıyor, keşkeleri onlar dedirtiyor insana. Biraz zorlama yaşamlar haline dönüşüyor yaşadıklarımız. Öyle olunca da açan çiçeği de geçen baharı da fark etmiyor galiba insan. Kendi içinde, kendiyle barışık ve tatmin bir dimağla yol alabilmenin ayrıcalığını, çevreye kendini iyi ifade edebilmenin güzelliğini yaşayabilenler baharları da kaçırmıyordur herhalde.
Usul usul, soluk alarak, tadını çıkartarak, yaptığının ayrımına vararak yol alabilmenin getirisi muhakkak ki az pişmanlık, az keşke, az yaşanmamışlık…
Zamanı anlamlandırmak, sevdiğin şeyleri onun içine koyup, hoyratça harcamadan yol alabilmek demek bana göre. Zira en büyük israfı zaman konusunda yapıyoruz.
baharları devşirdi ömrüm
bahar yüzlü insanları
ötelediklerinin ucundan tutup
yarınları kurdu
kurmaca hayatlarda
kurmaca sözcüklerle
yazılmışları yeniden yazdı
beğenmeyip
sildiklerini yeniden yazdı
baharları geçti ömrüm
bahar yüzlü insanları
