Artık ölüm, tek tek can almıyor. Bir aileyi toplayıp götürüyor. Bir ev, hiç yaşanmamış gibi oluyor, bazı şakalar hiç gülünmemiş gibi, bazı gözyaşlarının sahibi yok sanki… Sebepleri biziz. Hayatlarını yaşanmaz kılıp sonra da bir dakikalık haberlerle ekranlarda yayınlayıp hiç yaşamamışlar gibi devam ediyoruz.
İntihar eden ailelerden bahsediyorum. Ev kiralarını ödeyemedikleri için hayatlarından vazgeçenlerden. Çözümü mezarmış gibi çıkmazlar yaratıyoruz. Tek çare ölmekmiş gibi. Kimisi, evinin kirasını ödeyemediğinden o çatının altında son kez nefeslerini veriyor. Kimisi, oğluna pantolon alamadığından insanlık bir gömlek küçük kalıyor. Kimisi, çocuklarını ısıtamadığından hayatını yakıyor. Oysa biz bu kadar kötü değildik. Komşusu açken kendisi tok olan, bizden değildi bir zamanlar. Bir zamanlar sevabına odunlar taşınırdı fakirlerin evlerine. Maksat, yürekler ısınsın. Kimsenin malında, canında gözümüz yoktu bir vakit. Oysa üç günlük dünya… Zengin de cebi boş gidiyor, fakirin de gecekondusu arkasında kalıyor. İkisi de omuzlarda taşınıyor son kez. İkisini de toprak kucaklıyor. Peki bu kavga niye?
İnsanlar, artık bazı şeyleri hayatlarıyla ödüyor. Bazı evler, bir aileyi barındıramıyor ama bir aile kadar ediyor.
