Geçenlerde özel bir sigorta şirketinin reklamını dinledim.
Torun dedesine soruyor: Dedeciğim, emeklilik nasıl bir şey?
Dedesi yanıt veriyor: Emeklilik çok zor; sabah istediğin saatte kalk, keyifle kahvaltı yap, sahilde yürüyüşe çık, döndüğünde şekerleme yap, sonra arkadaşlarınla buluş, sohbet et, ye, iç, eğlen… Emeklilik zor zanaat!
Sonra da reklamın sonunda siz de böyle bir emeklilik istiyorsanız … sigortaya gelin diyor.
Harika bir emeklilik değil mi?
Ben de tanıdığım emeklilere sordum. Şöyle dediler:
Emeklilik çok zor; sabah erkenden kalk, emeklilik maaşı kuş kadar olduğu için işe yetiş. Durakta otobüs bekle sabahın köründe. Gelen gidenin ağız kokusunu, patronun suratını çek. Yemek yiyecek zaman bulamayıp ayakta atıştır. İş çıkışı yine yorgun argın evin yolunu tut. Eve giderken kara kara düşün ‘Ev kirasının zamanı geldi, faturalar yatmadı’ diye. Çok daraldığın bir gün yolda ya da durakta düşüp öl. Gazetelerin ara sayfalarına “Emeklilerin dramı” haberinin öznesi ol. Emeklilik, gerçekten zor zanaat!
Anladım ki
Anladım ki insanın bir anı bir anını tutmayabiliyormuş…
Anladım ki uyum sağlamak, alışmak, devam edebilmek kocaman yalan. İnsan, kendinden ne kadar uzağa gidebilir ki?
Anladım ki güvenmek, sevgiden daha ileri bir duygu…
Anladım ki susmak bazen işe yarıyor, “üzülen” olmaktan çıkarıp “üzen” yapıyor seni.
Anladım ki çok anlam yükleyerek yaşamak hataymış.
Anladım ki insanlar söylediklerinizi sünger gibi değil, filtreleyerek bile almıyorlar bazen.
Anlamlar, anlamalar, anladım sanmaların hepsi bir yere kadar. İnsan, ne kadar ”oldu” sansa da bu anca bir öykünün kahramanının tanıdık biri çıkması kadar enteresan olur.
Anladım ki mazeret sunan insanlardan uzaklaşmak gerekiyormuş. Bulaşıcı olabilir.
Ve anladım ki hayat, gerçekten her şeye rağmen devam ediyor. Depremle de olsa, yanı başımızda savaş da olsa, suikastlar yapılıp adamlar vurulsa da, zamlar da gelse, sözler de bitse devam ediyor. İspatı kendimizde. Anladınız mı?
