Ödemiş’in şimdi mahallesi sayılan ve önceleri köyü olarak geçen İlkkurşun, benim büyüdüğüm köydür. 1958 yılının sonlarında rahmetli babam, bu köyümüze öğretmen olarak atanmıştı. Bu köyde yedi yıla yakın öğretmenlik yaptı. Okulumuz; İlkkurşun’a girişte, sağdaki tepede bulunan, şimdi yıkılmaya yüz tutmuş bina idi. Bir sınıfı vardı, bir de öğretmeni. Öğretmen de babamdı. Tek sınıflı okulda 1., 2., 3., 4. ve 5. sınıflar olarak eğitim görüyorduk. Bir ders bir sınıf, diğer derslerde diğer sınıflar olmak üzere dersler işleniyordu. Ben de babamda okumak zorundaydım. Kendi çocuğunun öğretmeni olmak zordu. Bu küçük köyde, “Öğretmen, kendi çoğunu geçiriyor ama bizim çocuğumuzu sınıfta bırakıyor” dedikodusunun çıkması sonucu ben sınıfta kaldım ve bir üst sınıfa geçemedim.
Bir de öğretmen lojmanımız vardı, okulla 500 metre mesafedeydi. Komşularımız ve Çerkezler çok iyiydi. Birilerini sevdiler miydi tam severlerdi. Babamın yetiştirdiği talebeler, çok önemli görevlerde bulunmuşlardı ve hatta bunlardan biri, bakanlık ve milletvekilliği yapmış Sabri Atik’ti. Savcılar, hakimler, müdürler vardı. İlkkurşun Çerkezleri çok kafalıdırlar. Hepsi okumuş, önemli yerlere gelmiştir.
Biz, çocukluğumuzda kendir soyduk, tütün dizdik. O zamanlar akan çayda balık tuttuk, kazık oynadık. Köy meydanında uzun eşek oynardık. O zamanlar evlerde çeşmeler ve su yoktu. Rahmetli annem de omzunda testi ile tulumbalardan eve su taşırdı. Lojmanımız; iki oda, bir salon, mutfak ve tuvaletten ibaretti. Eski bir radyomuz vardı. BEREÇ. Pillerini hatırlayan var mıdır? Onlar ile çalışıyordu. Lamba ile ders çalışıyorduk, elektrik yoktu.
Köyümüzde iki bakkal vardı, iki de kahvehane. Su ile çalışan bir değirmen mevcuttu. Cumartesi yani Ödemiş Pazarı günleri köyümüze Yazganoğlu’nun bir otobüsü, birkaç sefer yapardı. Siyah önlük, beyaz yakalık ile okula giderdik. Bir de köy ebesi rahmetli Nigar Eskican vardı. Kaldığımız süre içerisinde Çerkezce konuşmayı da öğrendik yani tam Çerkez olduk. İlkkurşun Çerkezleri çok saygılıdır. Bizim zamanımızda dışarıdan evlenmezler ve dışarıya kız vermezlerdi. Şimdi değişmiş bu gelenek, askıya alınmış. Çerkez gelinler (nunugos), eşlerine ve büyüklerine çok saygı duyar ve gösterir.
Biz, durduğumuz süre ve sonrası köyümüz olan İlkkurşun ile irtibatımızı koparmadık. Geçtiğimiz hafta köye giderek şu an boş olan lojmanımızı ve ahbaplarımızı ziyaret ettim. Eski günleri yad ettik, o günleri özledik.
