Ben, mutluluğun her zaman var olacağına inanmıyorum. En azından bir insan, her zaman mutlu olmaya çalışmamalı. Bu yüzden de her zaman mutluluğu amaçlayan kişisel gelişim kitaplarına, konferanslarına veya metinlerine karşıyım.
İnsan, bazen dibine kadar üzülebilir. Durmadan ağlayabilir veya ağlamak isteyebilir. Bu doğaldır. Bazı şeylerin mutluluğa evrilecek yönleri yoktur. Ölümün mesela, iyi bir açıklaması yoktur. Birini kaybetmenin iyi bir tarafı yoktur. O kişi, hayatınızdan gitmiştir ve size sadece hatırladıkça ıstıraplar yaşatacak anılar bırakmıştır. Sonrasında insan zaten unutur. Anıları da kaybını da. Örneğin insan, denizler gibi köpürebilir, kızabilir. Mesela birinin sana yalan söylemesinin hiçbir iyi yanı yoktur. Senden senin bilmen gereken bir doğruyu saklamıştır. Bunu iyiye yoramayız mesela.
İnsan, dibi görmeden yükselemez. Ve mutsuz olmak, ağlamak, öfkelenmek, utanılacak bir şey değildir. Ayrıca hayatın kendisi de bize her zaman sonsuz mutluluk vermez. İnsan, mutluluğu kendisi yaratır. Gözyaşı bir kere akmadan bir kere gülmenin anlamı olmaz.
