Araplaşıyoruz. Arap seviciliğinden ya da Arap özentiliğinden söz etmiyorum. Benliğimizi yitiriyoruz. Bizi biz yapan bazı şeyleri kaybettik. Hem de bir üniversitede. Kırıkkale Üniveristesi’nde İstiklal Marşı, Arapça okundu. Kendi milli marşımızı Arapça dinledik. Kimse ses çıkarmadı.
Dilimizi kaybediyoruz. Sözcüklerimizin arasına başka dillerin sözcükleri kalabalık ediyor. Sanki dilimiz yetersizmiş gibi.
Milli marşımızı kaybediyoruz. Biz hala gururla Türkçe olarak okusak da bir yerlerde milli marşımız Arapça okundu. Farklı kültürler arasında etkileşim değil bu. Kültürümüzün zamanla değişimi hiç değil. Dilin evriminden bahsetmiyorum. Kendi vatanımızda asimile edilmeye çalışılıyoruz. Neden “İstiklal Marşı’nı En Güzel Okuma Yarışması”nı Suriyeli bir çocuk kazanıyor? Yarışmaya sözüm yok. Hak etmiş ve kazanmıştır. Benim takıldığım nokta, benliğimizi oluşturan tüm öğelere sahip çıkmıyor oluşumuz.
Bugün bir üniversitede İstiklal Marşı, Arapça okunmuş ve buna izin verilmişse yarın başka bir okulda İngilizce okunacak demektir. Başka bir yerde Rusça okunacak demektir.
Bugün dükkan tabelaları Arapça oluyorsa zamanında İngilizce tabelalara göstermediğimiz tepkidendir.
Yarın bu vatan topraklarının adını değiştirmeye çalışacaklarsa eğer, bunun sebebi bugün okutulan Arapça İstiklal Marşı ‘dır.
Sevgili Türk halkı! Vatanına sahip çık.
Kanı toprakla bütün olmuş şehitlerin hepsi sen milli marşını kendi dilinde söyle diye.
Vatanına sahip çık ki o şehit aileleri, o Arapça İstiklal Marşı’nı duymasın.
