Çocukların ayrımı

Kur’ân’ın önceki milletlerin hayatlarını bize hatırlatmasındaki gayesi, insanın sadece tarih bilgisine sahip olması değildir. Allah, önceki milletlerin ve peygamberlerin hayatlarını bize bildirerek geçmişte yapılan hatalardan ders alınmamızı; güzel örneklerin de tekrarlanarak çoğaltılmamızı ister… Zira dünden bugüne hatasıyla, sevabıyla, duygusallığıyla, hırsları ve erdemleriyle insan aynı insan…

İyi bir geçmiş, yani tarih bilgisi bizi sadece iyi bir tarihçi yapmaz, aynı zamanda iyi bir Müslüman da yapar… Gelin, Kur’ân’da yer alan bir kıssadan ailede çocukların ayrımına dair dersler çıkaralım…

Hz. Yakub ve on iki oğlunun halini bilirsiniz. Hz. Yakub’un oğulları içinde anneleri vefat eden Bünyamin’e ve özellikle Hz. Yusuf’a gönlü daha bir meyleder… Ve gönlünde olan, sözlerine ve davranışlara yansır… Onun Hz. Yusuf’a olan ilgi ve sevgisi, diğer on erkek evladının gözünden kaçmaz…

Kardeşleri, Hz. Yusuf’u kıskanmaya, onu babalarını kendilerinden uzaklaştıran bir hasım olarak göremeye başlarlar… Hz. Yusuf’a olan özel sevgisinden dolayı babalarına kızgınlıkla bakmaya ve ondan soğumaya başlarlar… Bu aile içi ayrım hissi, zamanla kardeşlerini bir davranış bozukluğuna iterek Hz. Yusuf’un kardeşleri tarafından kör bir kuyuya atılmasıyla sonlanır… Kıssanın devamı malum…

Evet, çocuklar arasında bilerek veya bilemeden ayrım yapmak, aile içinde yaşanan problemlerden biri… Evlatlarımız, sevgiyle çarpan kalplerimizin meyveleridir. Her bir meyvenin de yeri ayrıdır değil mi? Örneğin, elma ile armudu birbiriyle karşılaştırmak yanlıştır. Yani elmayı sevmek için armudu ötelemek gerekmez…

Ailede çocuklar arasında muamele küçük yaşlarda eşitlik, büyüyüp rüşte ermelerinden sonra ise hem eşitlik hem de adalet eksenli olmalıdır…

Ayrım yapıldığını fark eden çocuk, anne babasının artık kendisini sevmediğini, buna sebebin kardeşinin olduğunu düşünerek kendi içinde fırtınalar estirir. Bu; içe kapanma, depresyon, ilgisizlik ve yukarıdaki kıssada olduğu gibi davranış bozukluğuna kadar uzanabilir… Evde mutsuz, hayatında ve okulda başarısız olabilir…

En basitinden akşam eve döndüğünüzde evlatlarınızdan birini kucağınıza alıp diğerini ise yanımıza oturtmanız, kucakta yer alamayan evladınızın ayrım hissine kapılmasına sebep olabilir…

Hak katında anne babanın evlatları arasında eşit ve adaletli davranması, çocukların ebeveynleri üzerindeki haklarından biridir. Bazen “Beş parmağın beşi bir mi?” diyerek gönül ayrımına mazeret bulanlarımız oluyor ki, bu son derece yanlıştır…

Evet, kolay değil… Gelin evlatlarımız arasında eşit ve adil davranalım… Gönlümüz, bir sebeple birine fazla meylettiğinde dengeyi yeniden muhafaza edelim… İhtiyaçlarını eşit görelim… Her birinin özel ve önemli olduğunu hissettirelim… Kardeşe sahip olmanın güzelliğini gösterelim…

Daha ufak yaşlarında onları ayrımcılıkla tanıştırarak ayrımcı insanların çoğaldığı ve ayrımcılığın hakim olduğu bir dünyaya sebep olmayalım…