Susmak

Özlemler büyütüyoruz yüreklerimizde düne ve dünden kalanlara dair. Yanında olmak isteyip de olamadıklarımız için belki. Belki de arayamadıklarımız ama yüreğimizde her daim taşıdıklarımız için. Toprağımıza, vatanımıza, yakınlarımıza dair içimizde tutup büyüttüklerimiz de var elbette. Acısında, sevincinde yanında olup duygudaşlık yapamadıklarımız için içimizde kalmış üzüntülerimiz de var özlemlere katık olarak.

Şartlar her daim bizim istediğimiz minvalde olmuyor ne yazık ki. İstesek de yanında olup destek olamayabiliyoruz değer verdiğimiz insanların. Onların derdine derman, yarasına merhem olamıyoruz. Belki de bu durum incitiyor bizi. Ulaşamamak, yardımcı olamamak yıpratıyor biraz da. Her ne kadar mantıklı olsak da durumun yapmak istediklerimiz için bize fırsat vermediğini bilsek de duygular kimi zaman mantığın önüne geçip 'keşkeleri' büyütüyor. Hele de telafisi mümkün olmayan durumlar da meydana gelmişse…

************

incinmiş yüreklerin sessizliği

ürkütüyor

kızıl kıyamet

öksüz kalmanın

yerinden yurdundan olmanın

yoksunluğu

büyüdükçe büyüyor

insanlığın çöküşü

coğrafyası kadar insan

çoraklaşıyor duygular

çoraklaştıkça coğrafya

erozyona uğruyor

duygular

aşındıkça toprak…

Eliyle yok ediyor insan var olanı. Sonra dönüp serzeniş ediyor ne acı. Susmak, konuşmaktan daha anlamlı bazen. İçimiz yanıyor…