Kurt ile köpek

Bazı öyküler vardır. Kıssadan hisse misalidir. Ama anlattığı, hikaye de olsa gerçekliği ve her zamana uygunluğu su götürmez.

Gelelim öykümüze.

Dağdan inen kurt, boynu tasmalı köpeğe sorar;

'Yemeği nereden buldun, yuvanı kim yaptı?' filan…

Köpek cevaplar; 'Sahibim.'

Kurt tekrar sorar;

'Ya o boynundaki ne?'

'Zincir' der köpek. 'Sahibimin verdiklerine karşılık…'

Kurt, dönüp arkasını gider.

Yıllar sonra kurtların yeni önderi, bu hikayeyi çok dinlemiş ama köpeğin konforunu da aklından bir türlü çıkaramamıştır.

Düşer yola. Yıllar önce dedelerinden duyduğu o köpeğin olduğu yerde bakar, yine bir köpek vardır.

Yine bağlı, yine tasmalı, yine konforlu…

İçinden: 'Neden dedemin davrandığı gibi davranayım ki?' der…

'Artık zaman değişti, ne çıkar bir tasmadan?' diye ferahlatır kendini.

Köpeğe, 'Ben de burada seninle kalsam, sahip bana da verir mi sana verdiklerini?' diye sorar.

Öykü bu ya, köpek kurdun önüne düşüp teklifi sahibine iletir.

'Diğer kurtların da bize saldırmasını böylece engellerim' diye düşünen akıllı sahip, hemen teklifi kabul eder…

En afilisinden bir yuva ve parlak süslü bir tasma takıverir kurda.

İlk başta kurdun hoşuna bile gider bu durum.'Daha çok kolye gibi duruyor' diye avutur kendi kendini…

Gel zaman git zaman, köpekle yan yana tasmalanan kurda yediği iki kap yemek yetmez olur.

Bir gün tavuklardan birini kapmaya çalışır, zincirli olduğu için kapamaz ama sahip de bunu görür ve kurdun zincirini çıkardığı gibi kovalar oradan kurdu.

Nereye gideceğini bilemeyen kurt, sürüsünün yanına döndüğünde kimse merhaba bile demez, yüzüne bile bakmaz kurdun.

Bu durumun boynuna taktığı tasmanın izinden kaynaklandığını ancak sürüsü onu terk ettiğinde anlamış olur.

Bundan sonra kurtlar, yavrularına dede kurdun asaletini ve diğer kurdun esaretini anlatırlar.

Bu sadece öykü…

Neresi doğru, neresi hayal, neresi kime ders, kime müstahak sizin bileceğiniz iş artık…

Esenlikle kalın.