Karar ver

Madem düşüncen ayaza kesmiş

Madem söylemek istediklerin kanatıyor

Gözlerinden sonbahar dökülüyor her damlada

Sus o zaman…

Sus

İçindeki sana kalsın

Sus

Ezip geçme

Bitir içindeki söylemeyi

Bitir kendinle bitiremediğin her ne varsa

Konuştukça çoğalan içindeki gürültüyü bitirmek için sus

Bir mola de

Bir mola

Biraz zaman ver sana ve sana ait olanlara

Bak önüne, önüne taş koyanlara değil

Bak göğe, sana gülümseyen güne, güneşe, buluta, kuşa… Dönüp bakma ardındakilere, gününü karartana. Ömrünü ağartana yol ver, gayrisini koyuver gitsin.

Sen değer verdikçe senden eksiltene yol ver gitsin.

Ama yine de sus…

Konuştukça kulağına artarak geliyor sesin. Konuştukça büyüyor konuştuğun. Konuştukça en büyük dert sende sanıyorsun. Bir kez olsun susmayı, başkalarını duymayı dene. Dinle biraz. Anlamak için, gerçekten dinle. O zaman değişecek belki bazı şeyler. O zaman bitecek belki içindeki kavgan.

'Aşan bilir karlı dağın ardını

Çeken bilir ayrılığın derdini' diyeceksin şimdi sen bana.

Vefadan söz edeceksin. Elbette herkes çektiğini, yaşadığını biliyor. Ama yaşam, sadece bundan ibaret değil, bunu da sen bil. Bil ki hayatına kondurduğun merceği başka tarafa çevirebilesin. 'Biçtiğini beğenmiyorsan, ektiğine de bakacaksın' unutma.

'Gidene 'Güle güle', gelene 'Hoş geldin' diyenlerden değilim' diyeceksin şimdi sen ama uğurlayamadıkların ve bırakamadıklarınla yol almanın güçlüğünü ne zaman kabul edeceksin? Kendinle konuşmakla aşamadığını, konuşma başkalarıyla. Bil ki bazen susmak, en iyi cevaptır. Hem kendine hem karşındakine yapılabilecek en iyi şeydir. Dinginleşmeyi, durup meseleye uzaktan bakmayı sağlar biraz da. Öyleyse susmanın kıymetini bil ve sus.

'Sus be yüreğim!

Ben de biliyorum özlediğini

Sus da bilmesin özlendiğini' demiş Özdemir Asaf, ona kulak ver.

Gönlü kırgın

Özü kırgın çocuk

Hayat bu

Duruşun sözünü

Sözün özünü besliyor

Karar ver

Ve vermeden önce sus

Verdikten sonra yine sus

Bazen hayat susmaktır

Susmaksa

En büyük ders…