İnce çizgi

Uzayan kısalan zaman…

günü kaç dem evirip çeviriyorsun

hatıralarını tazeliyorsun

an be an

vakitsizlerin…

önce gelenler

geç kalanlar

kim daha kazançlı

kim zararda

kim şaşkın…

aldırma sen

evir daim

devam…

ince bir çizgide sekiyor zaman.

Kimi vakitsizlikten dem vururken hayatta, kimileri de geçiremediği, geçinemediği hayata sitemkar. Yaş, uğraşı, beklenti, iş durumu elbette bu sınırları çiziyor. Memnuniyetsizliğin altında yatan sebeplere indiğimizde belki zamanı iyi planlayamama, kendine yeterince vakit ayırmama, başkalarını memnun etmeye çalışırken kendini es geçip atlama göze çarpıyor. Öncelediklerimiz arasına kendimizi koymadığımızda maalesef bir noktadan sonra bezginlik ve duygusal yıpranmışlık, alıp başını yürüyor. Haliyle tadımız da kaçıyor. Arada bir kendimize de esler verip zaman ayırmak, dengemizi bulmamızı kolaylaştırır herhalde ne dersiniz?

Geceler zirvesini bulmuşken uzunlukta, kış akşamlarının bereketli kucağına bırakıyor insanları. Daha bir farklı yaşanıyor birçok evde kış akşamları. Sanki daha çok misafir ağırlanıyor, aile fertleri daha uzun birliktelikler yaşayabiliyor. Tabi günümüz teknoloji düşkünlüğünün elverdiği ölçüde. Hani hep özlemle, geçmişten bahsediyoruz ya birçok konuda, kış geceleri de benim için geçmişin güzelliklerinden. Komşularla, tanıdıklarla beraber geçirilen eğlenceli zamanlardı. Çocuklara yaşlılar tarafından masalların anlatıldığı, bilmecelerin sorulduğu, pestillerin, kömelerin, ceviz, meyvelerin hep birlikte neşe içinde yendiği, sıcacık soba başında mayıştığımız zamanlardı kış akşamları. Dışarıda kar yağarken samimiyetle içlerimizi ısıtabildiğimiz zamanlardı. Hepsi geçmişte kaldı ne yazık…

Elbette kış, herkes için aynı anlamda değil. Evsiz kalmış, başını sokabileceği, ısınabileceği bir odacığı dahi bulunmayan, kendisine yarenlik edecek bir soluğa sahip olmayan insanlar da var. İnsan, onları düşünmeden edemiyor elbette. Sıradanlaştırdığımız birçok şeyin başkaları için ulaşılması arzu edilen durumlar olduğunun ayrımına varmak, sarsıcı olabiliyor bazen…

Sahip olduklarımızın yoksunluğunu hissetmeden kıymetini bilebilme erdemine erebilenlerden olmak dileğiyle…