Bir Garip Yaren

Yorgunum Yaren!

Hem de nasıl bir yorgunluk bu

Tükenmişlik halinde bir yorgunluk

Nefes almaya mecalim yok da

Çaktırmıyorum insanlara

Yorgunum be Yaren,

Seninle oturup şöyle bol köpüklü bir kahve içemedik ya

Sohbetin en koyu yerinde kahkaha atıp gülemedik ya

Yokluğundan yorgunum be Yaren!

Anlatacak ne çok hikayem vardı oysa

Yarım kaldı hepsi

Ya da hiç başlamamıştım

Dudaklarım aralanmıştı sadece

Belki bir iki kelime dökülmüştü

Hepsi o…

Yorgunum be Yaren!

Yüreğini açıp bana gelişini görüp de

Bir adım bile atamamak…

Adım atmamak icap etti işte

Sohbetini sevmiş olmak yetmedi belki de

Küçük bir adım atmaya bile…

Ne olacak böyle Yaren?

Nereye kadar gider böyle?

Benim ümidim var.

Oturup saatlerce sohbet edeceğiz seninle

Bu dünyada olmasa da

Belki başka bir dünyada…