Babaya vefa

Merhaba kıymetli okurlarım, bu makalemde geçmişimde benim üzerimde emeği hakkı çok olan babama karşı içimden geçen duygularımı paylaşacağım.

Bana şunları söylediğinizi duyar gibiyim, 'Baba değil mi, tabi ki yapacak!' Bir fark var ki hem anneliğini hem babalığını gördüm ben o insanın, nasıl sığdırılır ki şurada yazacağım iki satıra. Çocukluk yaşlarımdan itibaren beni ne kadar çok sevse de belli etmeyen fakat gölge gibi arkamda olan bir babanın evladıydım. Ağır başlı insandı, olgun adamdı, belki de hayatın ona çocuk yaşlardan itibaren yüklediği sorumluluk ve disiplinli bir babanın evladı olma sorumluluğundan dolayı öyleydi.

Ömrümüzde çok az bir zaman anneli günlerimiz oldu bizim, zor zamanlardan geçtik ikimiz. Onunla sarıldık birbirimize. Nereye gitse yanındaydım. Hiç ayırmadı yanından, sağ olsun. Yeri geldi aç, yeri geldi tok yattık şikayet etmeden. Evimizde tenceremizde ne pişirse koyardı önüme. Benden başka da tanıdıklarımız sebeplenirdi o fakir evin zengin sofrasından. Bir anne gibi çamaşırlarımı yıkar sererdi o sevgisini belli etmeyen adam koca yürekli adam. Tertemiz gezerdim hep. Bir kez of demedi. Hakkı ödenir mi hiç böyle insanın. Ne misafirimiz gelirdi o zamanlar ne de aile gezmelerimiz olurdu. Çocukluk yıllarımda olduğu gibi yoksunduk o zamanlar, hep o duygulardan bir yanımız eksikti. Aslında her ne kadar belli ettirmese de babam, oysaki bir o kadar da muhabbeti, sohbeti sevilen, konuştuğu dinlenen, yapıcı adamdı babam.

Bir gün babamla evden çıkıp yolda kenardan yürüyerek giderken arkamdan bir araba çarptı bana. O an ikimiz de panik olmuştuk. Çarpmanın etkisiyle arabanın ön kaputunun üstüne, oradan da yere düştüm. Çok şükür ki bende bir şey yoktu ama babam çoktan adamın kapısına gitmiş, 'Bir evlat var, sen nasıl görmezsin, nasıl bakmasın?' diye feryat ettiğini gördüm. Olayın şokuyla babam, adamın yakasını tutmuştu. Adam da freninin tutmadığını bir anda olduğunu söylüyordu. Araya giren insanlar sayesinde olay yatıştı. Bende bir şey olmadığı için hastaneye gitmedik ama o an bir kez daha anlamıştım beni çok seven bir babam olduğunu. Allah, onu ve tüm büyüklerimizi başımızdan eksik etmesin. Şimdi artık ayrı yerlerdeyiz, ayrı yaşamlarda hayat rüzgarı onunla ikimizi farklı yaşamlara savurdu ama biz yine beraberiz, kalplerde buluşuyoruz.

Her yaşayan bilmez, her bilen de aynı yaşayamaz bu duyguları. Kolay değildir genç olup ne hayallerle kurduğun yuvanın yıkılışını yaşamak, kolay değildir çocuk çağında en sevdiğin ve güvendiğin insanların ayrı düşüp hiçbir şeyin eskisi gibi olmayışını görmek. Allah kimseyi sevdiklerinden ayırmasın, ayrılık göstermesin inşallah. Sevgi ve saygılarımla, sağlıcakla kalın.