Ağız ve kulak ilişkisi

Şair Ataol Behramoğlu'nun 'Yaşadıklarımdan Öğrendiğim Bir Şey Var' başlıklı bir şiiri vardır. Belki okumuşsunuzdur!

'Yaşadın mı, yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi' der Behramoğlu.

'Kucakladın mı sımsıkı kucaklayacaksın arkadaşını / Kavgaya tüm kaslarınla, gövdenle, tutkunla gireceksin / Ve uzandın mı bir kez sımsıcak kumlara / Bir kum tanesi gibi, bir yaprak gibi, bir taş gibi dinleneceksin'

Şiir, şu dizelerle sona erer:

'Çünkü ömür dediğimiz şey, hayata sunulmuş bir armağandır / Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana'

'Bu şiiri ben yazmış olsaydım' dediğim olur bazen. Şiire kendimce eklemeler yapar, bazı sözcük veya ifadeleri değiştiririm.

Bu şiiri ben yazmış olsaydım, 'Bir işe başlarken kulağını kapat / Ağzını da bitirdikten sonra aç' derdim.

Neden bu şiire böyle bir ekleme yapmak isterdim!

Çünkü insan, zaman içinde öğreniyor…

Pişmanlıklar yaşıyor…

Ben, bazen öğrencilerime de şunu söylerim:

'Çocuklar ben de bu sıralarda bulundum, sizden büyük çocuklarım var, sizin yaşınızı ikiye katlayan bir meslek hayatım var. Ve sizin yaşınızın 3-4 katına sahibim… Bir şey diyorsak kulak verin!'

Neden bunları söylerim?

Çünkü kimi öğrencilerimiz vardır ki öğretmenlerin bir hiç olduğunu hatta bir şey bilmediklerini düşünürler.

Hani bir hikaye vardır baba ile oğul ilişkisini anlatan:

'6 yaşında: Babam her şeyi biliyor. 10 yaşında: Babam çok şey biliyor. 15 yaşında: Ben de babam kadar biliyorum. 20 yaşında: Babamın da pek fazla bir şey bildiği söylenemez. 30 yaşında: Bir kere de babamın fikrini sorsam fena olmayacak. 40 yaşında: Ne de olsa babam bazı şeyleri biliyor. 50 yaşında: Babam her şeyi biliyor. 60 yaşında: Ahh! Keşke babam hayatta olsaydı da kendisine danışabilseydim…'

Bilmiyorum biri benden önce böyle bir söz söylemiş mi ama, 'Bir işe başlarken kulağını kapat / Ağzını da bittikten sonra aç' derdim.

Bugünlük bu kadar olsun… Kısa…

Bugün de 'Uzun yazıyorsun' diyenlerin gönlü olsun…